بانوی دی‌ماه در میانه اردیبهشت

الهه عصاری متولد دی‌ماه ۱۳۳۸ تهران، محله قدیمی هفت‌چنار، است. پدرش زرگری موفق در همدان است که پس از کودتای ۲۸ مرداد کم و بیش همه دارایی‌اش را از دست می‌دهد و تصمیم می‌گیرد دست زن و دو برادر بزرگ‌تر الهه را بگیرد و در جست‌وجوی ثبات بیشتر راهی پایتخت شود. کمابیش همه مایملکش را طی غارت‌های روزهای کودتا از دست می‌دهد و به تهران می‌آید تا از نو شروع کند. بزرگ‌ترین دخترش هم در همین شهر به دنیا می‌آید. پنج شش ساله است که دیگر تجارت پدر در بازار بزرگ تهران پا گرفته و اوضاع کارگاه و فروشگاهش در سرای اردیبهشت بازار آن‌قدر سکه است که به یک خانه ویلایی در خیابان هجدهم یوسف‌آباد اسباب‌کشی کنند: «الآن تصورش سخت است ولی بالاتر از میدان فرهنگ که می‌رفتید تهران تمام می‌شد و بیابان بود و شاید مدرسه باغچه‌بان آخرین ساختمانی بود که بالای میدان فرهنگ می‌دیدید. من تمام عمر تحصیلی‌ام در ایران را در همان میدان فرهنگ گذراندم.» اولین دختر خانواده در میان هشت فرزند ناشی از دو ازدواج است و به وضوح در خاطراتش هیچ اثری از تفاوت گذاشتن خانواده میان فرزندان دختر و پسر نیست، حتی وقتی در همان میدان فرهنگ به دبستان زنگنه می‌رود: «من خیلی بچه درسخوانی بودم، در این حد که مسابقه می‌گذاشتیم با بقیه بچه‌‌ها که کی زودتر وقتی رسید خانه مشق‌هایش را تمام می‌کند. من حتی صبر نمی‌کردم برسیم خانه. در همان مسیر مشق‌هایم را می‌نوشتم تا تمام شود و به دوست‌هایم بگویم زودتر تمام کردم.» از همان بچگی شیفته روزنامه‌دیواری و فعالیت‌های فوق‌برنامه است. روزنامه‌دیواری‌ها را با خط و طراحی خودش می‌نویسد و حتی کلاس پنجم که هست به عنوان جانشین معلم‌های غایب سر کلاس‌های پایین‌تر می‌رود: «دیگر در آن دوره مدارس مختلط اجباری شده بود و پسربچه‌های کلاس‌های پایین‌تر خیلی بازیگوش بودند ولی من چون سه برادر بزرگ‌تر از خودم داشتم...