دنبال چه راهکاری هستیم؟

گرم شدن اخبار مربوط به اتصال شبکه بانکی با شبکه ویزا و مستر موجب شده این تصور ایجاد شود که این اقدام به سرعت در حال انجام است اما اینکه ما بدون در نظر گرفتن تجربه‌های بین‌المللی در این رابطه اقدام کنیم، به‌صلاح نیست. بحث‌های چانه‌زنی و تعیین قوانین توسط شاپرک و بانک مرکزی یک بحث است و بحث معماری و چگونگی اتصال بحث دیگری است. به عبارتی بهتر است مسائل حاکمیت، کسب و کار و معماری را از هم جدا کنیم. در نگاه اول باید در نظر داشته باشیم که سیستم‌های پرداخت و بانکی راهبردی هستند و با همت و توان شرکت‌های داخلی طی تحریم‌ها خدمات پرداخت و بانکی شکل گرفته و به سطح قابل قبولی از کیفیت و امنیت رسیده است. در کل قرار نیست همه چیز دگرگون شود و از نظر حجم شاید در مورد کمتر از یک درصد تراکنش‌های فعلی صحبت می‌کنیم؛ که البته اهمیت فوق‌العاده‌ای هم در جذب توریست و هم رفاه برای هموطنان در مسافرت‌های خارجی دارد. تجربه کشورهای مختلف نشان می‌دهد آنهایی که مانند روسیه و دیگر کشورهای اروپایی و آسیایی فقط به سمت شرکت‌های بین‌المللی مانند ویزا و مستر رفته‌اند، نتیجه نگرفتند و در حال انجام اقداماتی برای ایجاد شبکه‌های ملی خود هستند. حفظ شبکه داخلی با توجه به قیمت تمام‌شده کلی آن و هسته‌های دانش‌بنیان شکل‌گرفته حول بانک‌ها و شرکت‌های پرداخت بسیار مهم است. در حال حاضر حدود هزار میلیارد تومان سالانه هزینه شبکه پرداخت کشور می‌شود که در مقایسه با اعداد و ارقام بین‌المللی و میزان کارمزدها به هیچ وجه قابل مقایسه با هزینه‌های شبکه‌های بین‌المللی نیست و بسیار کمتر از آن مبالغ است. لازم به ذکر است از نظر کیفی نیز شبکه داخلی ایجادشده با اینکه به صورت برخط فعالیت می‌کند، در سطح قابل قبولی است و حدوداً از هر 50 تراکنش یک تراکنش خطا دارد و 97 درصد...