امروز صبح که دم در نگهبانی دانشکده نامه را داده بودند دستش، ماجرا بیشتر طنزآمیز بود؛ خواسته بودند برود به آدرسی در خیابان میکده، جایی حوالی بلوار کشاورز. سال‌بالایی‌هایی که کارکشته‌تر بودند تا نامه را دیده بودند، گفته بودند یکی از خانه‌های مخفی ساواک است و برای دلگرمی هم که شده زده بودند پشتش که بالاخره باید سری به میکده بزند. شوخی بین بچه‌های مسجد دانشگاه خنده‌دار بود ولی حالا که مقابل خانه‌ای کاملا عادی بدون هیچ تابلو یا مشخصه‌ای ایستاده بود دیگر بامزه به نظر نمی‌رسید. زنگ و پلاک را در جست‌وجوی نشانه‌ای از سازمان امنیت و اطلاعات کشور دوباره برانداز کرد و مستاصل به آدرس روی کاغذ خیره شد. شنیده بود بعضی از دانشجوها را مستقیم از همین‌جا می‌برند اوین ولی به خانواده خبری نداده بود که نگران نشوند. شاید نباید با پای خودش برای بازجویی می‌آمد ولی همه گفته بودند آتویی دست‌شان ندهد که بیفتند دنبالش. بالاخره دانشگاه هم برایش مهم بود. ذهنش آن‌قدر درگیر بود که اصلا صدای گاری نفتی را نشنید. صدای پیرمرد نفت‌فروش که زل زده بود به احمد و کاغذ دستش تقریبا او را از جا پراند:«پسرم دانشجویی؟» آب دهانش را قورت داد تا سرش را تکان دهد. نفتی لبخند کجی زد:«پس بیخودی دنبالش نگرد، ساواک همین‌جاست.» *** متولد ۱۳۳۲ در تهران است، مرحوم مادرش اهل شمیرانات تهران بوده و پدرش متولد شیراز. در شرق تهران به دنیا آمده است و خیابان ایران‌مهر قدیم ولی خاطرات مفصلی از گوشه‌گوشه شهر دارد. دلیلش را با خنده توضیح می‌دهد:«اجاره‌نشینی و خوش‌نشینی. ابتدایی را در شرق رفتیم و دبیرستان را در غرب. دبستان هادیان و دبیرستان بابک. تهران‌نو بودیم و بعدش خیابان آزادی.» آشکارا به عنوان پسر ارشد یک خانواده پرجمعیت خوی و خلقش را از پدرش به ارث برده است؛ ماجراجو و صنعتگر. رئیس خانواده مشاغل مختلفی را، از مکانیکی خودروهای سنگین گرفته تا حتی...