ناصر حکیمی متولد ۲۴ دی ۱۳۵۴ در تهران است در خیابان اسکندری. آشکار است آدم نوستالژیکی نیست. راحت نمی‌توان درباره کودکی‌اش حرف زد. پدرش تاجر ورشکسته‌ای بوده که کارمند شرکت گاز می‌شود و چند سالی پس از تولد ناصر کوچک به عنوان هفتمین فرزند خانواده به خانه بزرگ‌تری در محله کاشانک و پس از آنجا به خیابان بهار و سپس بخارست اسباب‌کشی می‌کنند: «پدرم در خوی یک تاجر بود که سال ۴۸ به تهران آمد و همه خواهر و برادرهایم هم در همان شهر به دنیا آمدند. من آخرین و تنها فرزند خانواده بودم که در تهران به دنیا آمدم و بزرگ‌ترین برادرم ۲۱ سال و آخرین‌شان هم ۱۰ سال از من بزرگ‌تر بود. با این حساب هرچند خواهرم، به عنوان تنها دختر خانواده، عزیزکرده خاندان بود ولی من هم به عنوان ته تغاری کم عزیز نبودم. جالب است که فقط خودمان نبودیم چون یک «باجی» هم داشتیم و با این حساب خانواده 10 نفره می‌شد. این خانم که سال پیش فوت کرد مثل خواهرمان بود.» در خانه بخارست است که شخصیت واقعی‌اش بروز پیدا می‌کند و تهران را بازمی‌شناسد: «ما در بهترین حالت یک خانواده متوسط بودیم. یک خانواده بزرگ با داشتن حقوق کارمندی شرکت گاز همه امورش راحت نمی‌گذشت. پدرم اوایل تلاش کرد کسب و کار خودش را راه بیندازد ولی موفق نشد و برای همین بعدها که بچه‌ها بزرگ‌تر شدند اولین چیزی که یاد گرفتند این بود که باید روی پای خودشان بایستند.» [caption id="attachment_77711" align="aligncenter" width="283"] تصویر کودکی ناصر حکیمی[/caption]   خانواده ما یک خانواده پرجمعیت 10 نفره بودیم و هنوز هم احساس می‌کنم خانواده‌های خلوت و کوچک امروز بسیاری از مزایای زندگی‌های شلوغ قدیم را ندارند. شاید هم عادت من است چون همیشه جمع‌های شلوغ برایم جذاب‌ترند. خب خانواده‌های قدیم تا جایی که توانش را داشتند بچه‌دار می‌شدند و چون اختلاف سنی ما با هم...