متولد ۱۳۵۰ در محله فلاح تهران است ولی بزرگ‌شده محله جوادیه. وقتی می‌خواهید مصطفی نقی‌پورفر را ورای بیت و بایت بشناسید می‌فهمید چقدر جوادیه در زندگی‌اش نقش پررنگی ایفا می‌کند. پدرش کمک‌راننده شرکت واحد است و در همان سالی که فرزند پنجمش، مصطفی، به دنیا می‌آید خانه‌ای در این محله مشهور جنوب شهر تهران می‌خرد که به قول خودش تا سال‌ها آخرین کوچه چسبیده به کشتارگاه است: «ما در مجموع هفت بچه بودیم که دوام آوردیم وگرنه چند بچه دیگر هم بودند که به دلیل ضعف یا بیماری از دست رفتند. گویا در ابتدا به نظر نمی‌رسیده من هم عمرم به دنیا باشد ولی با پیگیری و سماجت مادرم در این دنیا می‌مانم.» اگر متولد دهه پنجاه یا اوایل شصت نباشید، تصوری از کمک‌راننده‌های شرکت واحد ندارید. اتوبوس‌های آن زمان شرکت واحد هنوز با بار نوستالژیک‌شان دوطبقه بودند و اولین خاطره مصطفای کودک از کار تابستانی پاره کردن بلیت‌های مسافران در کنار پدرش است که خط جوادیه-پارک‌شهر کار می‌کرد: «خانه ما دو اتاق بود برای هفت بچه. دوطبقه بود و آشپزخانه هم در حیاط قرار داشت. من به دنیا آمدن یکی از خواهرهایم در خانه را یادم هست. کوچک‌تر که بودیم یکی از همسایه‌ها به نگهداری بچه‌ها کمک می‌کرد و اسمش سید خانم بود ولی خب بزرگ‌تر که شدیم خود بچه‌ها از یکدیگر مراقب می‌کردند. شاید جوادیه محله فقیرنشینی باشد ولی بااصالت است. هنوز هم که به آنجا فکر می‌کنم می‌بینم دوستش دارم.» شعر در همان دوران بچگی بود که شیفته شعر شدم. در محله جوادیه خانواده‌ای بودند که شاید بشود گفت کمی از خانواده ما فرهیخته‌تر بودند چون خانواده ما به‌هرحال پیرنگ کارگری داشت و آنها کارمندی بودند. من با پسر خانواده آنها دوست بودم. در آن خانه بود که اولین بار دیوان شمس را دیدم و از غزل‌های دوم و سوم عاشق شعر شدم. سعی کردم خودم هم...