skip to Main Content
محتوای اختصاصی کاربران ویژهورود به سایت

فراموشی رمز عبور

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

ثبت نام سایت

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ وارد شوید

فراموشی رمز عبور

وارد شوید یا عضو شوید

جشنواره نوروزی آنر

پیوست جهان

ایمی فریسون

گفت‌وگو با جیسون پومروی در مورد شهرهای هوشمند جهان

ما در پلتفرم‌های اجتماعی و سپهر مجازی گم شده‌ایم

ایمی فریسون

۶ اسفند ۱۳۹۶

زمان مطالعه : ۹ دقیقه

شماره ۵۵

تاریخ به‌روزرسانی: ۲۱ بهمن ۱۳۹۸

جیسون پومروی (Jason Pomeroy)، طراح نخستین خانه بدون کربن در آسیا و مجری تلویزیونی، اذعان کرد بارسلون و آمستردام در مقایسه با سونگدو (Songdo) -که شهری جدید و ماهواره‌ای با فناوری پیشرفته در کره جنوبی است- نمونه‌های موفقیت‌آمیز شهرهای هوشمند در سرتاسر جهان هستند. به باور او شهرهای غربی بهتر توانسته‌اند فناوری را با زیرساخت‌ها ترکیب کنند. او در گفت‌وگویی اختصاصی با دیزین (Dezeen) افزود: «آنها حساسیت بیشتری نسبت به نیازهای مردم آنجا دارند چون مدت بیشتری است که فناوری در زیرساخت‌شان جاافتاده است؛ و وقتی به اقتصادهای در حال توسعه آسیایی نگاه می‌کنم به نظر می‌رسد شرایط اقتصادی بیشتر دولتی است تا اینکه پایین به بالا باشد.» پومروی برای اجرای یک برنامه تلویزیونی به‌ نام شهرهای هوشمند 2.0 از هشت شهر مختلف بازدید کرده است. در اولین اپیزود سونگدو به‌ عنوان شهری 10‌ساله معرفی شد که در حومه سئول ساخته شده و مبتنی بر فناوری‌های هوشمند است. او گفت به‌رغم ویژگی‌های چشمگیر از جمله وسایل نقلیه الکتریکی، دِرون‌های خدمات اضطراری و خانه‌هایی با صفحه‌های نمایش آنلاین، سونگدو در حال قدیمی شدن است. او افزود: «ایده کلی این بود که اگر فناوری را از ابتدا وارد کنید، فرصت زیادی برای بزرگ‌داده‌ها و فناوری‌های عمده خواهید داشت و سرمایه‌ای شگفت به سیستم‌های مدیریت زباله و نظارت تزریق می‌کنید که همین موضوع باعث می‌شود مردم علاقه بیشتری به شهر نشان دهند. اما این موضوع همیشه هم درست از آب درنمی‌آید.» به‌ گفته پومروی این شهر جدید روز‌به‌روز قدیمی‌تر می‌شود: «وقتی اکنون به شهر نگاه می‌کنید خیلی از فناوری‌هایش منسوخ شده‌اند. مردم می‌توانند از فیس‌تایم گوشی استفاده کنند اما وقتی شرایط در آپارتمان‌شان هست دیگر نیازی به فیس‌تایم ندارند. این نشان می‌دهد که فناوری را باید عاقلانه استفاده کرد، در غیر این صورت در شرایطی قرار می‌گیرید که فقط با یک فناوری منسوخ سر و کار دارید.»این معمار خبره مدعی است در مقابل شهرهای بارسلون و آمستردام نشان داده‌اند که نه‌ تنها فناوری باید توسط مدیر یک شهر تسهیل شود بلکه شهروندان هم باید آن را پذیرا باشند و ورودش را جشن بگیرند. از طرح‌های موفق در بارسلون می‌توان به Fab Labs که در واقع بستری آموزشی برای کارآفرینی است اشاره کرد؛ در مقابل، آمستردام در زمینه تولید داده‌ها برای تحول زیرساخت شهری پیشگام محسوب می‌شود. پومروی افزود: «اکثر شهرهای موفق هوشمند متوجه شده‌اند که رویکرد اقتصادی باید ترکیبی از رویکردهای بالا به پایین و پایین به بالا باشد.» به ‌لطف فناوری‌هایی مثل Roboats (ناوگان خودکار تحویل قایق) آمستردام از موفق‌ترین شهرهای جهان است. پومروی گفت هیجان‌انگیزترین فناوری هوشمند در سال‌های اخیر ظهور خودروهای خودکاری است که انقلابی عمده در شهرها ایجاد می‌کند. او گفت: «خودروهای بدون‌ سرنشین تاثیری عمده بر زیرساخت‌های جهان دارند. مناطق زیادی که در شهرها به پارکینگ اختصاص داده شده‌اند تقریباً یک‌شبه حذف می‌شوند و در شهرهایی مثل آمستردام که در آن 50 درصد نواحی را آب تشکیل می‌دهد، قایق‌های خودکاری که به ‌عنوان پل از آنها استفاده می‌شود ابزاری برای حمل و نقل یا تاکسی‌اند که نه ‌تنها سهم زیادی در کاهش آلودگی دارند بلکه تراکم در خیابان‌ها را هم کم می‌کنند.» در ادامه گفت‌وگوی امی فریسون (Amy Frearson) را بای جیسون پومروی می‌خوانید:

  چه شد که در آخرین مجموعه برنامه تلویزیونی‌تان به‌ دنبال شهرهای هوشمند رفتید؟ همیشه علاقه‌ زیادی به چیزهای سبز و پایدار داشتم و یکی از بزرگ‌ترین سوالات درباره شهرهای هوشمند این است که اینها چطور پایدار می‌مانند. بنابراین سراغ هشت شهر مهم رفتم تا این موضوع را بررسی کنم و از خودم بپرسم آیا فناوری هوشمند در بهره‌وری و زندگی مردم هم نقش دارد یا نه. این برنامه در اصل یک ماجرای هشت قسمتی است که انواع و اقسام جنبه‌های شهر هوشمند در جهان را نشان می‌دهد. نتیجه‌گیری من این بود که دست‌کم سه نسخه یا سه نسل از این شهرها وجود دارند. در ساده‌ترین تعریف شهر هوشمند معمولاً از بالا به پایین و توسط دولت و با حمایت‌ شرکت‌های چندملیتی کنترل می‌شود و شرایط اقتصادی و فناورانه قدرتمندی دارد. این شهرهای برجسته هوشمند بسیاری از این فاکتورها را دارند؛ مثلاً سونگدو در کره این‌گونه است. شما تقریباً همیشه این واکنش اجتماعی در مقابل کنترل بالا به پایین دولتی در شهرهای هوشمند 2.0 را می‌بینید. در این شهرها فناوری در دست افراد است و این مردم هستند که کنترل شهر را در مسیر بهبودش در دست گرفته‌اند. از نسخه‌های 2.0 این شهرها می‌توان به باندونگ در اندونزی یا هیگاشی‌ماتسوشیما در ژاپن اشاره کرد. در مقابل شهر هوشمند 3.0 نه ‌تنها ویژگی بالا به پایین، بلکه ویژگی اجتماعی- فرهنگی پایین به بالا را هم دارد. مثالی از این شهرهای نسل سوم بارسلون و آمستردام هستند؛ البته این تعاریفی که من می‌گویم نگاهی کل‌نگرانه به شهرها دارند. ناگهان متوجه می‌شوید که دولتی وجود دارد که لزوماً اراده‌اش را تحمیل نمی‌کند، اما چارچوبی برای مردم می‌سازد که بلااراده بگویند: «این چیزی است که ما می‌خواهیم.» موضوعی که توسط شرکت‌های چندملیتی و دانشگاهی پشتیبانی می‌شود. من فکر می‌کنم اگر شش عنصر فناوری، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، محیطی و فضایی را کنار هم قرار دهید،...

شما وارد سایت نشده‌اید. برای خواندن ادامه مطلب و ۵ مطلب دیگر از ماهنامه پیوست به صورت رایگان باید عضو سایت شوید.

وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

این مطلب در شماره ۵۵ پیوست منتشر شده است.

ماهنامه ۵۵ پیوست
دانلود نسخه PDF
http://pvst.ir/180

0 نظر

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

برای بوکمارک این نوشته
Back To Top
جستجو