درآرزوی شباهتی انسانی

مساله هوش است، طبیعی یا مصنوعی فکر کنم اولین باری که برنامه‌ای نوشتم و اجرا شد، به زبان بیسیک بود و روی کمودور ۶۴٫ حس اینکه به یک ماشین دستورالعمل‌هایی هر چند ساده بدهی و شاهد اجرای اتوماتیک آن باشی، هم عجیب بود هم شیرین. بعدها وقتی وارد دانشگاه شدم اولین درس برنامه‌نویسی با زبان فرترن چهار، آن هم روی مین‌فریم، شاید جایی بود که فهمیدم قضیه برایم جدی است. سال دوم که درس‌های تخصصی دانشکده شروع شد همزمان بود با ورود پی‌سی و همه‌گیرتر شدن کار با کامپیوتر. فهمیدن اینکه تب کامپیوتر زودگذر نیست کار سختی نبود پس بسیاری از دانشجویان رشته‌های مختلف فنی از منظر آینده‌نگری و بخشی از آنها هم از روی علاقه خود سعی می‌کردند هر چه بیشتر خود را با این ابزار جدید و کاربردهای آن درگیر و آشنا کنند. یکی از جذابیت‌های رشته من یعنی برق- قدرت، این بود که دامنه گسترده‌ای از دروس جنبی اجباری و اختیاری داشت که هر یک سر از دانشکده دیگری درمی‌آورد؛ از اقتصاد مهندسی و تحقیق در عملیات در دانشکده صنایع گرفته تا استاتیک و مقاومت مصالح و دینامیک در دانشکده عمران و نهایتا ترمودینامیک و دینامیک در دانشکده مکانیک. درس‌هایی هم در حوزه کامپیوتر بود که در خود دانشکده برق ارائه می‌شد (هنوز نه دانشکده جداگانه کامپیوتر تاسیس شده بود و نه رشته آی‌تی). مدارهای منطقی، معماری کامپیوتر، اجزای کامپیوتر و آزمایشگاه‌های این دروس از جمله این دروس بودند. خوش‌شانسی من حضور استاد بی‌نظیری مانند آقای دکتر راعی بود که به عنوان مدرس علاقه من را دوچندان کرد. طوری که بعد از لیسانس فقط به ادامه تحصیل در رشته کامپیوتر فکر می‌کردم. پیشنهاد همین استاد عزیز در مشورتی که به من برای انتخاب رشته از بین سه گرایش معماری کامپیوتر (سخت‌افزار)، نرم‌افزار و هوش مصنوعی داد، گرایش سوم یعنی هوش مصنوعی بود. رشته‌ای که آینده رو به...