خوشا به حال اشیا

خوشا به حال اشیا گویا انسان همیشه علاقه نهفته‌ای به ساخت چیزهایی داشته است که قابل برنامه‌ریزی باشند و بتوانند خودشان کاری را انجام دهند. شاید این تمایل ریشه در تنبلی انسان داشته است، شاید هم در عشق او به خلق کردن؛ چراکه وقتی ابزاری یا دستگاهی به صورت خودکار عمل می‌کند انگار شکلی از پویایی و زنده بودن را ارائه می‌دهد. از نگاه یک ناظر بیرونی به نظر می‌آید دستگاه خود به خود فکر می‌کند و تصمیم می‌گیرد. این انسان ابزارساز در ادامه علاقه‌اش به ساخت دستگاه‌هایی که در هر یک به نوعی سطحی از هوش انسانی را شبیه‌سازی می‌کرد، ابزار پردازش‌گری ساخت که شاید نقطه عطفی در خلق مصنوعی هوش خود بود. آن ابزار به مرور تکامل یافت و کم‌کم نام کامپیوتر به خود گرفت. کامپیوترها رفته‌رفته از لحاظ سخت‌افزاری پیچیده‌تر شدند و همین باعث شد بتوان آنها را هوشمندانه‌تر برنامه‌ریزی کرد. سال‌ها گذشت و به تدریج بشر توانست در بسیاری از حوزه‌های زندگی خود این هوشمندی مصنوعی را جاری سازد. تا امروز که به دنبال آن است که شهرها را هوشمند کند. در چنین شهرهایی همه عواملی که به نوعی در سبک زندگی انسان دخالت دارند با هم به یک هماهنگی زیرکانه می‌رسند. گویا شهروندان دیگر نیازی نیست نگران همسو کردن خود با عوامل خانگی و شهری در طول روز باشند بلکه آن عوامل هستند که با انعطاف‌پذیری هر چه تمام‌تر سعی می‌کنند میزبان مهربانی برای شهروند شوند. به عنوان مثال کارمندی قرار بوده امروز در ساعت مشخصی جلسه داشته باشد اما در آخرین ساعات شب قبل رئیسش جلسه را نیم ساعتی به عقب می‌اندازد، همین که این جابه‌جایی جلسه در برنامه‌ریز (فرض کنیم اسکجوال آت‌لوک) انجام شد، دیگر همه چیز خودش تنظیم می‌شود؛ از آلارم ساعت بیدارباش صبح گرفته و تنظیم ساعت قهوه‌سازگرفته تا جابه‌جا شدن ساعت استارت زدن اتوماتیک اتومبیلش برای گرم شدن در زمستان...