بازی برد- برد را که برد

بازی برد- برد را که برد روز اول که وارد شرکت نوکیا شدم سرضرب یک گوشی موبایل ساخت همان کمپانی و یک دستگاه لپ‌تاپ از برندی که با کمپانی قرارداد جهانی داشت (لنوو) دریافت کردم و رفتم سر کارم. بعد فهمیدم شرکت هزینه قبض‌های موبایل‌مان (شامل تماس‌های شخصی) را پرداخت می‌کند که برایم جالب بود. البته این پرداخت دارای سقفی بود که مدیر مستقیم هر شخص آن را تایید می‌کرد ولی من شخصا به یاد ندارم آن سقف را پر کرده باشم. البته در کنار جذابیت این امتیاز، گاهی هم تماس‌های کاری در بعد از ساعت کار یا تعطیلات آخر هفته پیش می‌آمد (با توجه به اختلاف ساعت‌های برخی دفاتر شرکت در اروپا و عدم تطابق تعطیلات آخر هفته). کمی بعد وقتی اتصال به اینترنت از روی موبایل رایج شد با استفاده از قرارداد بین‌المللی شرکت با مایکروسافت می‌توانستیم ایمیل‌های شرکت را هم با مایکروسافت اکسچنج به صورت پوش ایمیل ( Push Email) روی گوشی‌هایمان دریافت کنیم. این مساله خیلی کار ما را راحت می‌کرد چراکه از رسیدن هر ایمیل حتی زمانی که در جلسه‌ای خارج از دفتر بودیم هم آگاه می‌شدیم. شب ها و در آخر هفته در منزل هم ایمیل‌های کاری می‌رسید و اگر فوری بود می‌توانستیم بلافاصله عکس‌العمل نشان دهیم. کابوس اینکه صبح اول وقت یا روز اول هفته لپ‌تاپ خود را در دفتر باز کنیم و با سیلی از ایمیل‌های فوری پاسخ داده‌نشده مواجه شویم به نرمی رنگ می‌باخت. گویا دیگر می‌توانستیم فشارها و استرس‌های مقطعی را به همه زمان‌ها از جمله زمان‌های تعطیل خود سرشکن کنیم. ما دیگر کارمندانی بودیم که از قید مکان و حضور فیزیکی در دفتر رها شده بودیم و کار از طریق ابزارهای همراه (آن زمان فقط تلفن همراه و لپ‌تاپ بود) ما را به نیروی کار سیار تغییر داده بود که در هر لحظه در اختیار بودیم. حال اگر کسب...