تنبیهی برای حرف‌های درگوشی

نوروز سال 1394 بدون شک یکی از نوروزهای به یادماندنی در تاریخ ایران خواهد بود. دلیل این مساله پرخبر بودن ایام ابتدای سال 1394 بود. از تجاوز نظامی عربستان به یمن گرفته تا حمله بازپس‌گیری تکریت عراق، دعوای آزاده نامداری با فرزاد حسنی و مرگ دو خبرنگار ایرانی و البته گل سرسبد این خبرها یعنی مذاکرات هسته‌ای و در روز سیزدهم، رسیدن به چارچوب تفاهم همکاری در قالب یک بیانیه مشترک. با این حال رشد استفاده از شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان در کنار نبود مطبوعات در 15 روز عید و البته بی‌توجهی بخشی از مردم به صدا و سیما باعث شد بیش از هر زمان دیگری، خبرهای بی‌پشتوانه در این مدت به گوش برسد. این ماجرا خصوصاً در روز سیزدهم و به مناسبت سنت (؟) دروغ سیزده به اوج رسید. به این ترتیب در نبود رسانه‌های رسمی، شایعه توانست جای خبر را پر کند و جالب اینکه در آغاز سال، حتی برخی از این شایعات، رسانه رسمی مثل مطبوعات و سایت‌ها را هم پر کرد. سوال اصلی این است که در مقابل این شایعات چه باید کرد؟ قانون در این زمینه پیش‌بینی داشته است و اگر داشته، آیا راهکار جزایی قانونی راهکار مناسبی برای برخورد با این پدیده است که نظام اطلاع‌رسانی کشور را مخدوش می‌کند؟ قبل از پاسخ به این سوالات بد نیست بدانید شایعه و نشر اکاذیب، موضوع امروز و فردای ما نیست. در سال 1313 یعنی حدود 80 سال پیش که هنوز تلفن هم در ایران به خوبی جا نیفتاده بود، قانونگذار ایرانی در قالب تکمله و اصلاحیه‌ای به قانون مجازات عمومی مصوب کرد:«هر کس به قصد اضرار به غیر یا تشویش اذهان عمومی یا مقامات رسمی به وسیله مراسلات یا عرایض یا راپورت‌ها یا نشر یا توزیع هر گونه اوراق چاپی یا خطی با امضا یا بدون امضا اکاذیبی را اظهار کند یا اعمالی را برخلاف...