آیا تکنولوژی واقعاً در نقض حریم خصوصی متهم است

ایده اصلی گیسر در این مقاله مبتنی بر یکسری از مفروضات تاریخی است. او دغدغه حریم خصوصی را امری تاریخ‌مند و البته معاصر تعریف می‌کند و می‌گوید که در زمان‌های دور، اساساً افراد نگرانی خاصی در مورد حریم خصوصی خود نداشتند. آنها صرفاً با داشتن یک خانه و دیوار و پرچینی که دور آن بوده، می‌توانستند مطمئن باشند حریم مطمئنی برای خود دارند و تمام نگرانی‌شان نقض فیزیکی این حریم بود که آن هم قابل پیشگیری بود و البته با کمی ممارست، قابل پیگیری. با این حال، دنیا همیشه بر این منوال سپری نشد. از دید او تحولات اجتماعی از قرن نوزدهم به این سو باعث شده مردم بیش از پیش نگران حریم خصوصی خود شوند، وقتی نرخ باسوادی بالا رفت، به تبع شمار افرادی که می‌توانستند به صورت بالقوه بدانند بیشتر شده بود. وقتی نرخ شهرنشینی بالا رفت و آدم‌ها کمتر یکدیگر را می‌شناختند و حالا هم کنجکاوی بیشتری برای شناخت هم داشتند و هم حاشیه امن بیشتری برای اقدامات خود، چرا که می‌توانستند خود را در فضای شهر گم کنند. در این میان البته مهم‌ترین مساله تحولات تکنولوژیک بود. تحولاتی که در آن، هم امکان ثبت وقایع به شدت بالا رفته بود و برای مثال دوربین عکاسی به بازار عرضه شده بود که می‌توانست در دست هر کسی قرار گیرد و او از شما تصویر تهیه کند و هم ابزارهای انتقال پیام رشد چشمگیری داشت که هم می‌توانست ابزاری برای نقض حریم خصوصی بیشتری شود (مثل اتفاقی که در شنود تلفن رخ می‌دهد) و هم باعث شود داده‌های به‌دست‌آمده از نقض حریم خصوصی یک فرد به آسانی در اقصی نقاط یک کشور یا جهان پخش شود. همه اینهاست که باعث می‌شود ساموئل، د. وارن و لوئیس. د. برندیس، در سال 1890 یعنی 127 سال پیش، مقاله درخشان خود را با عنوان حق بر حریم خصوصی در همین نشریه...