یک قدم پشت خط مرگ

همچون دوران مدرسه که تا قبل از شب امتحان به‌هیچ‌وجه دست آدم به کتاب نمی‌چسبید، توان انجام بعضی از وظایف هم تا دقیقه نود نیست. چه بسا اگر امتحانی در کار نبود، مطالعه‌ای هم در کار نمی‌بود. یکی از دوستان کارآفرین توصیه می‌کرد همیشه یک کوسه‌ بزرگ‌تر دنبال خودت بینداز تا مجبور شوی رو به جلو حرکت کنی؛ مثلاً وام بزرگی بردار تا مجبور باشی زیر فشار سررسید قسط‌ها کار کنی. اما چرا انسان منطقی و عاقل تحت فشار بهتر کار می‌کند؟ خواه انجام و تحویل یک پروژه کاری باشد، خواه تصویب پایان‌نامه، خواه یادگیری مسائل جدید، درصد زیادی از حجم کارها معمولاً در روزهای آخر فرصت‌شان صورت می‌گیرند. علت مقاومت‌مان تا آخرین دقایق ممکن چیست؟ درست است که گاهی ما تحت فشار پربازده‌تر از معمول هستیم اما اغلب پشت این ددلاین (deadline) تمام دنیا قشنگ می‌شود غیر از کاری که موظف به انجام آن هستیم؛ مثلاً شب‌های امتحانات پایان‌ترم یا وقتی که باید صورت‌های مالی شرکت را برای اداره مالیات تنظیم کنیم حتی سریال‌های صداوسیما هم جذاب می‌شوند یا آدم به مطالعه متفرقه، شروع یادگیری یک مهارت جدید همچون موسیقی، تعمیر وسایل خانه یا حتی ترک‌های روی دیوار هم علاقه‌مند می‌شود؛ مثلاً از نقاشی هیچ دانش و اطلاعی ندارم و این نتیجه‌ی امتحان حسابان دبیرستان من است: ما به هر قیمتی در تلاشیم از انجام بعضی وظایف‌مان طفره برویم. در این مقاله سعی شده است با کمک علم، به ریشه‌یابی این مشکلات رایج در مواجهه با ددلاین‌ها بپردازیم. شخصی کردن کارها؛ پیوند زدن ارزش خودمان به ارزش کار فرض کنید به شما گفته می‌شود بر خط مستقیمی (یا تکه‌چوب درازی که روی زمین قرار داده شده است)، به عرض یک وجب و طول 10 متر قدم بردارید. احتمالاً به سادگی آن را انجام می‌دهید. همه ما بارها صرفاً از سر بازیگوشی روی دیواره جوی آب قدم زده‌ایم. اسم این...