میم مثل مدرسه

دهم تیرماه 1391 حمیدرضا حاجی‌بابایی، وزیر پیشین آموزش و پرورش با هیجان بسیار برای تشریح عملکرد وزارتخانه‌ متبوعش به میدان بهارستان فرا خوانده شد و در مواجهه با سوالات غافلگیرکننده نمایندگان مجلس در خصوص اجرای ضعیف طرح هوشمندسازی مدارس نتوانست آنها را قانع کند. آن زمان، شاید پیگیری این پروژه از سوی قوه مقننه می‌توانست تلنگر مهمی به وزارت آموزش و پرورش برای پیشبرد پروژ‌ه‌های یاددهنده‌‌محورش مبتنی بر ابزارهای آی‌تی تلقی شود اما ملسما در شرایطی که دختران شین‌آباد به‌ خاطر نبود یک دستگیره «در» در کلاس‌ درس‌شان توی آتش می‌سوختند و جایی آن‌سوتر، کودکان با تنبیه بدنی از سوی برخی معلمان، درس یاد می‌گرفتند، کمترین چیزی که اهمیت می‌یافت، تغییر متد آموزشی بود. در آن روزها اگرچه سعی می‌شد با اعلام آمار و ارقام جالب توجه، باور اینکه هوشمندسازی مدارس به عنوان یک پروژه جدی در دستور کار دولت قرار دارد، در سطح جامعه جا بیفتد، اما به‌رغم تمام آن فعالیت‌ها و انعقاد تفاهم‌نامه‌های مختلف با سازمان فناوری اطلاعات و شرکت مخابرات و... تنها چیز نامشهود، تغییر بود. شاید اگر آن زمان، آی‌تی تا این اندازه به حاشیه رانده نمی‌شد و تفکر مسوولان به تغییر متدهای آموزشی با یک باور قلبی اتفاق می‌افتاد، امروز شاهد بسیاری از تبعیض‌های آموزشی نبودیم و می‌توانستیم فرصت‌ یادگیری را در فضای عادلانه‌تری بین 13 میلیون دانش‌آموز ایرانی تقسیم کنیم. در حال حاضر نزدیک به 105 هزار مدرسه در سطح کشور وجود دارد که از این تعداد حدود 44 هزار مدرسه یعنی تقریبا یک‌سوم آنها به اینترنت متصلند. از مجموع مدارس یادشده نیز تنها 35 هزار مدرسه و 72 هزار کلاس درس به اقلام الکترونیکی همچون تخته‌ هوشمند، دیتاپروژکتور و رایانه مجهزند. این در شرایطی است که به‌زعم مدیران کنونی آموزش و پرورش، پروژه از سال 1390 به‌طور جدی وارد فاز اجرایی شده و چنین نتیجه‌ای با وجود محدودیت‌های شدید اعتباری، تا اینجای کار...