یارانه روی رایانه

ساماندهی سوبسیدی که دولت هرساله به اقلام ضروری و غیرضروری مردم می‌دهد، از سال‌ها پیش موضوع مناقشات سیاسی بوده است. چه آن زمان که اردیبهشت هر سال درصدی به نرخ‌ها افزوده می‌شد، چه زمانی که دولت تصمیم گرفت با یک جراحی بزرگ کار را تمام کند و چه حالا که مرحله دوم آن جراحی برای قطع خونریزی‌های جراحی اول اجرا می‌شود و در میانه این مناقشات سیاسی، آنچه گم می‌شود نحوه اجرای سیاست دولت است. تابستان 1389 را یک اتفاق نه‌چندان ساده از همه تابستان‌های قبل و بعد از خود مجزا کرد. انبوه مردمی که با فتوکپی‌ها و مدارک مختلف در آن تابستان به نزدیک‌ترین مدارس محل سکونت خود می‌رفتند تا فرم‌های اطلاعات اقتصادی‌شان را تکمیل کنند، هیچ‌گاه آن روزها را فراموش نمی‌کنند. جراحی بزرگ دولت قرار بود آغاز شود. آمارهای دولتی می‌گویند تا مهر همان سال، فرم‌های اطلاعات اقتصادی برای دریافت یارانه نقدی از سوی ۶۸ میلیون و ۴۸۲ هزار و ۷۵۸ نفر در قالب حدود ۲۰ میلیون خانوار تکمیل شد. نام مدرسه پیر پایتخت یک بار دیگر بر سر زبان‌ها افتاد. مدرسه البرز که روزگاری نماد موفقیت بود، پایگاه اصلی جمع‌آوری مدارک مردم شد و کاغذها، گونی گونی به آنجا رفتند. چند ماه بعد اولین پول به حساب‌های مردم واریز شد و تاریخ نه‌چندان درخشان اقتصاد ایران را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. این طرح در اولین گام خود محک بزرگی بود برای سیستم بانکی کشور با چاشنی و همراهی شبکه مخابراتی و اینترنتی؛ اما به نظر می‌رسد در گام دوم، بیش از هر چیز، چالش بزرگی است برای اینترنت نصفه و نیمه ایران. اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها از سال 1389 تاکنون با موافقت‌ها و مخالفت‌های بسیاری همراه بوده و تاثیرات مختلفی بر اقتصاد ایران داشته است اما اجرای این قانون حداقل دو حسن داشت. یکی اینکه کلمه فارسی «یارانه» را به جای «سوبسید» در...