نسل‌های سرگردان

نسل اول تلفن همراه هیچ‌ گاه وارد ایران نشد. در سال‌هایی که دنیا سرگرم آزمون و خطا بر سر شبکه‌های تلفن همراه بود، جنگی ناخواسته تمام توان فنی مهندسی کشور را به خود مشغول کرده بود و مهندسان الکترونیک بیشتر به فکر طراحی و تولید بیسیم‌هایی بودند که فروش آنها به ایران تحریم شده بود. با خاتمه جنگ، وزارت پست و تلگراف و تلفن آن زمان، موضوع تلفن همراه را در دستور کار خود قرار داد و مهم‌ترین بحثی که آن زمان مطرح شد، انتخاب استاندارد شبکه بود. برخلاف امروز که استاندارد GSM مورد پذیرش بیشتر کشورهای دنیاست، در آن زمان جدالی جدی میان طرفداران CDMA و GSM در دنیا وجود داشت. به خصوص که آمریکا از CDMA استفاده می‌کرد و به سادگی نمی‌شد مخالفان GSM را راضی کرد. امروز که به گذشته نگاه می‌کنیم، انتخاب GSM را بسیار هوشمندانه می‌بینیم. شبکه‌های مبتنی بر این استاندارد، هم‌اکنون ده‌ها میلیون مشترک ایرانی را پوشش داده‌اند و روزانه در دنیا میلیاردها پیام صوتی را پشتیبانی می‌کنند. انتخاب پیمانکار طراحی شبکه و نصب تجهیزات در ایران، چند سالی زمان برد و در نهایت اولین سیم‌کارت‌های موبایل به همراه گوشی‌های صاایران در اوایل دهه 70 وارد بازار شد. موبایل در آن زمان وسیله‌ای شیک و بی‌کاربرد بود. این نگاه نه در میان مردم که بین مسئولان کشور نیز رواج داشت؛ به خصوص که آنتن‌دهی در بیرون از تهران، صفر و در داخل پایتخت بسیار بد بود. با این حال چند سال بعد، صف طویل مردم برای ثبت‌نام سیم‌کارت نشان داد اقبال به این پدیده مدرن کم‌کم در حال شکل گرفتن است. هر چند همچنان خرید و فروش سیم‌کارت برای دولت و مردم یک راه درآمدی به شمار می‌رفت و کمتر به عنوان وسیله ارتباطاتی به آن نگاه می‌شد.   سیدمحمد غرضی وزیر پست و تلگراف آن زمان و کسی که می‌توان گفت موبایل ایرانی،...