صاحبان ایده در سرزمین عجایب

اواخر دهه ۹۰ میلادی، راه‌اندازی یک شرکت فناورانه به اندازه کافی کار سختی بود، چه برسد به اینکه کسی بخواهد کسب‌و‌کار خود را در بازار سرمایه هم عرضه کند و وارد این کارزار پرمخاطره شود. سقوط ناگهانی بازار، یک بحران اقتصادی و به دنبال آن ترکیدن یک حباب فناوری کافی است تا سرمایه‌گذاران مقدار پولی را که روی شرکت‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌اند کاهش دهند. بنابراین شکی نیست که بازار سرمایه به شدت آسیب‌پذیر است. با این حال سهامی عام شدن همچنان هدف غایی بسیاری از شرکت‌های جوان فناوری است، همان‌ها که بلندپروازند و می‌خواهند جهانی شوند. بورسی شدن چه مزیتی دارد در بهترین حالت اگر همه چیز به خوبی پیش رود، عرضه سهام می‌تواند به نفع همه باشد. سرمایه‌گذاران و بنیانگذاران آن شرکت می‌توانند تمام سهام خود را در بازار سرمایه بفروشند و یکباره پول هنگفتی به جیب بزنند. بازار سرمایه این پتانسیل را دارد که یک سرمایه‌گذاری ۱۰ میلیون دلاری را تبدیل به یک پرداخت ۱۰۰ میلیون دلاری کند. لیز بایر، یکی از مشاوران IPO دره سیلیکونی، معتقد است ورود به بورس یکی از ابزارهای مهم برای راه‌اندازی شرکت‌های پایدار است. رشد یا سقوط IPO یک شرکت شاید خیلی هم مهم نباشد. نکته مثبتی که در مورد عرضه سهام وجود دارد ملزم شدن مدیران آن شرکت به پاسخگویی در مقابل سهامدارانش است. سرمایه‌گذاران می‌توانند عملکرد مدیرعامل را نقد کنند، مانند آنچه در مورد مدیرعامل فعلی شرکت یاهو، یعنی ماریسا مِیِر، اتفاق افتاد. بنابراین جای تعجب نیست که اوبر در مورد عرضه سهام خود هنوز دست به عصا راه می‌رود. چرا سهامی خاص هنوز طرفدار دارد تعداد زیادی از شرکت‌های فناوری توانسته‌اند وارد بازار سرمایه شوند و رشد کنند، اما هنوز بسیاری از آنها همچون اوبر و AirBnB، تمایلی برای پذیرش چنین ریسکی ندارند و همچنان با سهام خصوصی به فعالیت خود ادامه می‌دهند. شاید یکی از دلایل چنین وضعیتی این...