آواربرداری صنفی

موضوع جلسه از همان لحظه اول هم به نظرش قابل بحث نبود. محمد سپهری‌راد و سهیل مظلوم آمده بودند تا برای اعضای انجمن‌شان که فقط دو سه سالی بود تاسیس شده بود، مجوز کسب بگیرند و دیگر چون داشت پلک‌هایش سنگین می‌شد سعی کرد سریع‌تر جریان را مختومه کند، به ویژه که هر چه می‌گذشت آتش طرف جوان‌تر ماجرا تیزتر می‌شد:«آقایون در عین احترامی که من برای شما و انجمن‌تون قائل هستم ولی قانون اصناف تصریح موکد دارد مجوز فعالیت را فقط و فقط کسانی که واحد تجاری دارند، دریافت می‌کنند. با توضیحاتی که دادید این قانون شامل اعضای محترم شما نمی‌شود و اغماض در چنین اصل مشخصی از قانون اصناف هم از دسترس بنده خارج است.» جواب کوتاه و قاطع است. دو نفر مهمانش مانند اینکه سطل آب سردی روی سرشان ریخته شده باشد، چند لحظه بهت‌زده سکوت کردند و پس از رد و بدل شدن چند حرف تشریفاتی پوشه و مدارک‌شان را از روی میز چوبی قدیمی جمع کردند تا مرکز اصناف را ترک کنند. فرجی لبخند محوی زد و تا دم آسانسور زهوار در رفته همراهی‌شان کرد. به اتاقش برگشت و روی میزش را جمع کرد تا راهی خانه شود. در همان آسانسور تنگ و کم‌نور اولین قدم برای تاسیس سازمان برداشته شد. پیش از تاریخ باور کردن اینکه یکی از مهم‌ترین جرقه‌های تشکیل سازمان درست در همان روز از مردادماه سال 77 خورد، کمی دشوار است ولی نتیجه جلسه آن روز فرجی رئیس وقت مرکز امور اصناف و بازرگانان، یکی از اسطوره‌های صنفی پس از انقلاب و پدرخوانده بسیاری از اتحادیه‌های سنتی ایران، این بود که نمایندگان سازمان به هیات مدیره‌ای که در فضای مثبت پس از انتخاب سید محمد خاتمی برای دور دوم، برای انجمن شرکت‌های انفورماتیک شکل گرفته بود، پیشنهاد تشکیل سازمان کشوری با پشتوانه هر دو قوه مقننه و مجریه را ارائه کردند....