متولد دو بامداد اول خرداد ۱۳۴۲ است، تنها پسر یک خانواده کرمانی-شیرازی که در تهران به دنیا می‌آید و با داشتن دو خواهر بزرگ‌تر از خودش نورچشمی یک خاندان فرزند‌دوست است. پدرش کارمند پست و تلگراف و تلفن در پایتخت است و مادرش کارمند وزارت آموزش و پرورش. مادرش با داشتن نام خانوادگی فکور بیات شیرازی فارغ‌التحصیل دانشسرای عالی است از یک خانواده مترقی آن روز کشور و خانواده پدرش هم نسل اندر نسل در دیوانسالاری ماهان و کرمان بوده‌اند. پسر عزیز خانواده کودکی‌اش را در سی‌متری جی می‌گذراند. در ابتدای مدرسه است که پدرش بیماری طحال می‌گیرد و ناگزیر می‌شوند از تهران بروند:«درست پشت همین فروشگاه کوروش یک بیمارستان بود که پدرم را در آن بستری کرده بودند و چون من کوچک بودم اجازه نمی‌دادند بروم بابا را ببینم، برای همین مادرم برایم از همان دستفروش‌ها یک زیرانداز خرید که بتوانم دم بیمارستان منتظر بمانم. سال‌ها بعد تقریباً رو به روی همان بیمارستان بود که مادرم را هم در بیمارستان مهر از دست دادم و همین باعث شد برای همیشه آن قسمت از تهران برایم دربردارنده خاطرات تلخی باشد.» اخلاق پدرم خدا بیامرز آدمی بسیار مردم‌دوست بود و بین فامیل هم به همین سبب شهره بود. شاید من این اخلاقم را هم از پدرم به ارث برده‌ام که دوست دارم با همه تعامل داشته باشم. راضی نگه داشتن همه که ممکن نیست ولی من دوست دارم بتوانم به یک زبان مشترک با همه، دست یابم. تلاشم راضی نگه داشتن همه نیست. بیماری پدرش که شدت می‌گیرد ناچار می‌شود اولین مدرسه‌اش در چهارراه نواب را رها کند و به کرمان بروند:«سوم دبستان بودم که به پدرم توصیه اکید کردند برای بیماری‌اش تهران را ترک کند و از اداره بی‌سیم تهران منتقل شد به پست و تلگراف و تلفن کرمان. چون عمه‌ و عموهایم همگی در آنجا بودند و فکر می‌کردیم...