وزیری از آن خودشان

«از آنجا که وزیر در شطرنج قدرتمند‌ترین سوار بازی است، وقتی پیاده‌ای با رسیدن به خانه آخر ارتقا می‌یابد معمولاً تبدیل به وزیر می‌شود.»*
تنها چند هفته از انتخابات بهار ۹۲ گذشته بود که تقریباً تمامی صنف فناوری اطلاعات ایران در یکی از آن افطاری‌های مشهور دور یکدیگر جمع شده‌ بودند و درباره وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در دولتی که قرار است درمانگر باشد، گمانه‌زنی می‌کردند. بسیاری از نگاه‌ها متوجه آی‌تی‌مرد دولت اصلاحات بود و حتی شنیده‌هایی درباره شانس یکی از بزرگان صنفی شنیده می‌شد. بسیاری با رویای انتخاب وزیری که سرانجام نه از جنس سیاست‌ورزی که از جنس فناوری باشد، سرخوش‌ بودند. در این میان یکی از محتمل‌ترین و ساکت‌ترین گزینه‌ها که خودش اندیشمندی از جرگه سپاهیان و صاحب بینشی عمیق با فاوای ایران بود، گفت:«ما باید آرزو کنیم که وزیر آینده نه از جنس آی‌تی که از جنس دولت باشد. همیشه با مشاوران و معاونان خردمند می‌توان این بازار را نجات داد ولی با وزیری که مقتدر نباشد نه.» حباب‌های خیال ترکید و نور واقع‌گرایی به آن سالن مجلل افطاری در هتل آزادی تهران راه یافت. همان مرداد ۹۲ وقتی محمود واعظی طی نطق‌هایی آتشین در مجلس و سپس در سالن وزیر شهید، محمود قندی برای همه از مخابرات گرفته تا شوراها و غیره خط و نشان کشید بسیاری دریافتند که وزیری با سابقه معاونت سیاست خارجی مجمع تشخیص مصلحت و از اعضای موسس حزب عدالت و توسعه، مدیریت در مخابرات و تحصیل در فرنگ احتمالاً همان ترکیب طلایی از اقتدار را پیدا کرده‌اند. این شد که پس از حدود یک دهه حضور وزیران خنثی و رفتن تا آستانه انحلال، فرش قرمزی برای او پهن و درها به روی رسانه‌‌ها بسته شد.
منش «وزیر دیپلمات»، ‌دست‌کم آن‌گونه که مدافعانش در سیدخندان می‌نامندش، رفتارهای یه سیاستمدار واقعی است. اگر نیم‌نگاهی به کانال رسمی تلگرام وزارتخانه و خبرنامه رسمی‌اش بیندازید خواهید دید در این سه سال کمتر دیدار خارجی‌ای است که وی دست رد به سینه آن زده باشد. از نیویورک تا استانبول نماینده یا همراه رئیس‌جمهور بوده. سخت است کشوری در آسیا یا آفریقا را پیدا کنید که با او دیداری نداشته و عهدنامه‌ای امضا نکرده باشد. به ندرت شده فرصت یک مصاحبه تلویزیونی را از دست بدهد و رسانه‌های سراسری یا طرفدار دولت را مورد تفقد قرار نداده باشد. در مقابل به لطف همین مهارت‌ها و رسیدن دستانش به عبای شیخ دیپلمات تقریباً در هر منازعه سیاسی از هیات مدیره گروه مخابرات گرفته تا شورای عالی فضای مجازی سربلند بیرون آمده است. به راستی این بار وزارت ارتباطات هرچند به صورت اشتراک با وزارت امورخارجه ولی دست‌کم وزیری قدرتمند دارد.
در این میان ذهن رسانه‌هایی همچون پیوست را چند سوال مشغول کرده است: چگونه با نزدیک شدن به سال پایانی دولت جاری حتی یک مصاحبه تخصصی از وزیر ارتباطات در دست نیست؟ چه شده که با گذر از این سه سال همواره خبرنگاران رسانه‌های تخصصی فناوری و ارتباطات در جلسه خبری وزارت ارتباطات هدف طنز پدرانه شخص وزیر درباره سوالات‌شان قرار گرفته‌اند؟ چرا موضوعاتی مانند فیلترینگ، تعرفه‌های مخابراتی، پهنای باند و شبکه ملی اطلاعات در مقابل دیدار سفرا و وزرای روسیه و ارمنستان رنگ باخته‌اند؟ چه شد که فیلتر نشدن تلگرام و بسته ‌نشدن اینترنت شد دلیل تشکر ریاست جمهوری از وزیر ولی راکد ماندن صنعت و شکسته ‌شدن بازار مورد سوال قرار نگرفت. بدون شک داشتن وزیر مقتدر خوب است. داشتن وزیری مقتدر از آن خودشان

*کتاب رسمی قوانین شطرنج، فدارسیون جهانی شطرنج، ۲۰۱۶