متولد سال ۱۳۳۱ در محله شاپور و بزرگ‌شده محله اسکندری تهران است. پدرش کارمند بهداری ارتش و دستیار پزشک است. وقتی از کودکی‌اش حرف می‌زند عشقش به خانواده را می‌توان از همان جملات اولش بیرون کشید: «ما چهارتا دختر بودیم و یک پسر نازنین! مهندس عمران است از دانشگاه پلی‌تکنیک، پس سعی نکنید برای بچه‌های ته‌تغاری حرف در بیاورید!» خودش هم فرزند ارشد است و این را می‌شود در لحظه‌لحظه رفتار و اعتمادبه‌نفس ریاستی‌اش دید: «باور کنید زحمتکش‌ترین بچه همین فرزندان اول هستند. به خصوص اگر دختر باشند. دختر اول من هم بنده‌خدا همین‌طور مثل خودم ستون خانواده است. اولین مدرسه‌اش در همان حوالی خانه مدرسه غمام بود، ولی پیش از آن خواندن و نوشتن را در مدرسه بهاری یاد گرفته. یک دختر کوچولوی فعال است و پرانرژی و عاشق پدرش.» [caption id="attachment_59944" align="aligncenter" width="592"] متولد تهران در یک خانواده متوسط و معتقد است[/caption] بچه‌ها خانه‌ ما مثل خانه‌های امروز نبود که هر بچه برای خودش یک اتاق جدا داشته باشد. پدر و مادرم یک اتاق داشتند و همه ما پنج بچه در یک سالن بزرگ کنار هم می‌خوابیدیم که محل بازی و درس ‌خواندن‌مان هم بود. یک میز نیمه‌کوچک، مثل میزهای چرخ‌ خیاطی‌های آن زمان، داشتیم که پشت آن مشق می‌نوشتیم و نقاشی می‌کشیدیم و وسایل و کیف‌مان را همان کنارش مرتب می‌کردیم. همه بچه‌ها در یک چنین نظمی بزرگ می‌شدند که خب الان برای بچه‌های امروزی و اتاق‌های آشفته آنها یک خاطره بیگانه است. پدر من به رغم روشنفکر بودنش، قوانین خودش را برای شرایط اجتماعی آن زمان داشت. مثلاً دانشگاه که بودیم هیچ محدودیتی در ارتباط و گفت‌وگو با پسرها نداشتیم چون هم‌کلاسی ما بودند و هر تعاملی در کلاس و دانشگاه از دید پدرم مانعی نداشت، ولی در مورد دوستی بیرون از دانشگاه و محیط آموزشی بسیار حساس بود و هر صحبتی بیرون از دانشگاه ممنوع...