skip to Main Content
محتوای اختصاصی کاربران ویژهورود به سایت

فراموشی رمز عبور

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

ثبت نام سایت

با شبکه های اجتماعی وارد شوید

عضو نیستید؟ وارد شوید

فراموشی رمز عبور

وارد شوید یا عضو شوید

جشنواره نوروزی آنر

پیوست جهان

آنیا کامنتز

بیل گیتس از آموزش می‌گوید:

«می‌توانیم قدم‌های بزرگی برداریم»

آنیا کامنتز

۲۷ خرداد ۱۳۹۶

زمان مطالعه : ۷ دقیقه

شماره ۴۶

تاریخ به‌روزرسانی: ۳۰ مهر ۱۳۹۸

آیا بیل ‌گیتس ناجی آموزش عمومی آمریکاست یا میلیاردری ایده‌آل است که باید به مسائل ساده نظیر فلج اطفال بپردازد؟ هر دو نظر طرفداران خود را دارند. ملکوم گلدول در داستان قهرمانانه خود در کتاب Outliers از گیتس جوان می‌نویسد که 10 هزار ساعت از عمر خود را در آزمایشگاه‌های کامپیوتری سپری می‌کند تا مهارت‌هایی به دست آورد که یکی از مهم‌ترین شرکت‌های فناوری را خلق کرد. لئونی هیمسان، فعال اجتماعی که با گروه Class Size Matters (اندازه کلاس مهم است) کار می‌کند، نظری مخالف دارد و به عنوان حامی بی‌چون و چرای آموزش استاندارد، پرچمدار خصوصی‌سازی مدارس و دشمن قسم‌خورده اتحادیه معلمان می‌گوید:«نباید زیاده‌روی کنیم و بگذاریم بیل گیتس تصمیم بگیرد که با فرزندان خود چگونه باید رفتار کنیم و آموزش آنها چگونه باید باشد. اگر قرار باشد قدرتمندترین و ثروتمندترین مرد آمریکا در مورد منافع ما تصمیم بگیرد، حقوق والدین بی‌معنا خواهد بود.» هر دو نظر مذکور اغراق‌شده هستند. گفت‌وگوی فست‌کمپانی (Fast Company) با گیتس تصویری دقیق‌تر ارائه می‌دهد. احساسات و شوق او در زمینه آموزش در اثر تمایلات تکنوکراتی تعدیل می‌شود. او در ابتدای این گفت‌وگو کم‌حرف بود، اما به سرعت گرم گرفت و لبخند زد. گیتس با طعنه می‌گوید:«در بودجه 600 میلیارد دلار در سال گیر کرده‌ایم.» وی به بودجه سالانه آموزش در ایالات متحده اشاره دارد. «می‌توانیم بیش از همه بودجه تخصیص دهیم. حداقل باید بتوانیم به پای سایر کشورها نیز برسیم و به همان قدرت سابق تحصیلاتی دست یابیم.»گیتس مانند همیشه شیفته فناوری است ولی اکنون به بخش انسانی آموزش نیز توجه می‌کند. او می‌گوید:«اولین هدف من این است که معلم‌ها بدانند در چه زمینه‌هایی خوب هستند و در چه زمینه‌هایی ضعف دارند.» بیل گیتس پس از گذشت حدود دو دهه از توسعه آموزش در ایالات متحده توسط بنیاد بیل و ملیندا گیتس، اکنون هدف و رویایی بزرگ دارد. رویای او به گفته خودش این است که تقریباً دوبرابر میزان کنونی فارغ‌التحصیل دانشگاه وجود داشته باشد و ایالات متحده در رتبه‌بندی جهانی دانشگاه‌ها ارتقا یابد و همه اینها بدون صرف هزینه اضافی انجام گیرد. به نظر می‌رسد گیتس می‌خواهد نسخه‌ای از قانون مور را در امر آموزش به کار گیرد (قانونی که می‌گوید تعداد ترانزیستورهایی که می‌توان در مدار یکپارچه قرار داد هر دو سال یک بار دوبرابر می‌شود). گیتس در طول بحثی گسترده، نسخه کاملی از چشم‌انداز آینده آموزش، قدرت تجارب خوب قبلی و کمک نظام تلفیقی آموزشی-فناوری به دانشجویان و استادان در ایالات متحده و دنیا را تشریح کرد.

چالش اصلی در امر آموزش چیست؟ در مورد K-12 باید گفت در دوره‌ای به سر می‌بریم که متاسفانه نخواهیم توانست میزان منابع را افزایش دهیم، زیرا بودجه کشورها محدود است و هزینه درمانی دائماً افزایش می‌یابد. آیا می‌توانیم بیش از 600 میلیارد دلار در سال هزینه کنیم؟ برنامه آزمون سالانه «هیچ کودکی نباید جا بماند» نشان می‌دهد عملکرد خوبی نداشته‌ایم. اما این برنامه از نظر شناسایی روش‌های خاصی از حل مشکلات، حرف زیادی برای گفتن نداشت. در طول سخنرانی خود در SXSW در سال ۲۰۱۳، واکسن فلج اطفال را به عنوان نمونه‌ای از قدرت نوآوری برای حل مشکل نشان دادید. پروژه بزرگی با همین ابعاد در عرصه آموزش عمومی چیست؟ بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری این بنیاد، حتی بزرگ‌تر از پروژه‌ای که برای توانمندسازی فناوری انجام می‌دهیم، ایجاد سامانه‌ای برای معلمان k-12 است. به جای انزوا و نداشتن بازخورد، می‌توان از معلمان فیلمبرداری کرد تا ارزیاب همتا در مورد عملکرد آنها نظر بدهد. وقتی چنین وضعیتی را با نظرسنجی دانش‌آموزان و بازخورد ناظم‌ها ترکیب می‌کنیم، می‌توانیم به معلم‌ها کمک کنیم تا عملکرد خود را بهبود دهند. هدف دیگر ما، ایجاد انقلاب در ارزیابی خود (از جانب دانش‌آموزان) است تا در هر زمینه‌ای - ریاضی، روانشناسی، اقتصاد و غیره - بتوان مهارت آنها را ارزیابی و موارد لازم برای یادگیری را به آنها عرضه کرد. وضعیت ایده‌آل، ارائه صلاحیت بر اساس مهارت است که قابل اعتماد باشد و کارفرما آن را جایگزین واقعی مدرک بداند. می‌توان در این حالت «این دانش را از کجا کسب کردی؟» را از «چه دانشی داری؟» تفکیک کرد. چنین امری می‌تواند نوآوری غیرقابل ‌تصوری پدید آورد. بخشی کوچکی از آن ‌را امروزه می‌بینیم، چرا که شخص اخراج‌شده از دانشگاه می‌تواند نمونه‌ای از کد کامپیوتری را بیاورد و بگوید:«این کد را نوشته‌ام. چه اهمیتی دارد که نمره من چند بوده است یا با دانشگاه رفته‌ام یا خیر؟» البته این مثال،...

شما وارد سایت نشده‌اید. برای خواندن ادامه مطلب و ۵ مطلب دیگر از ماهنامه پیوست به صورت رایگان باید عضو سایت شوید.

وارد شوید

عضو نیستید؟ عضو شوید

این مطلب در شماره ۴۶ پیوست منتشر شده است.

ماهنامه ۴۶ پیوست
دانلود نسخه PDF
http://pvst.ir/1yk

0 نظر

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

برای بوکمارک این نوشته
Back To Top
جستجو