یکی از شوخی‌های رایجش با دوستان درباره نام خانوادگی است. اغلب به دوستانی که نام فامیل‌شان بشارتی است به طنز می‌گوید:«چندتا از شما که با هم جمع شوید تازه می‌شوید یک بشارتیان.» اما داستان نام خانوادگی جالب‌تر از این حرف‌هاست. ظاهراً جد بزرگ آنها در تبریز تلگراف‌چی دربار ولیعهد بوده. ناصرالدین‌شاه که در تهران تیر می‌خورد و می‌میرد سرانجام خبر به ولیعهد کهنسالش مظفر‌الدین‌شاه می‌رسد. شاه جدید هم ظاهراً به عنوان مژدگانی به تلگراف‌چی ساده عنوان بشارت‌السلطان اعطا می‌کند که این روزها شده است پایه نام فامیل بشارتیان. این است که به خنده می‌گوید:«ما نسل در نسل در کار ارتباطات بودیم.» زمانی که خود هوشنگ در تهران به دنیا آمد از این گذشته مجلل خبری نبود. پدر و مادرش که هر دو زاده شهر قم بودند برای ارتقای شغلی پدر که یک کارمند ساده دارایی است، به تهران مهاجرت می‌کنند و در محله نواب است که آخرین فرزندشان در سال ۱۳۳۵ به دنیا می‌آید. خانواده‌اش یک زندگی متوسط کارمندی دارند و متمکن نیستند. دبستان را در خواجو می‌خواند و دبیرستان را در کیهان. هر دو در همان محله هستند تا وسع خانواده برسد:«درسخوان نبودم ولی نمر‌ه‌هایم خوب بود برای همین هم بار اول که کنکور دادم غافلگیر شدم. فکر می‌کردم همان‌قدر که بلد هستم کافی است.» دانشگاه در دهه ۵۰ کمبود نیروی انسانی متخصص در زمینه کامپیوتر و انفورماتیک واقعاً محسوس بود. آن زمان تنها دانشگاه شریف یک گروه ریاضی و کامپیوتر داشت که آنها هم بیشتر ریاضی خوانده بودند تا کامپیوتر. این شد که سازمان مدیریت در همان سال‌ها یک مجموعه یکصد نفره از مدیرانش را دستچین کرد و برای یادگیری رایانه در خدمت مدیریت کلان کشور فرستادشان خارج تحصیل کنند. این شد که برای چندین دهه بعد بخش اعظمی از مدیران سرنوشت‌ساز آی‌تی کشور از همین نهاد بیرون آمدند؛ آقای فیاضی که مدیر آی‌تی سازمان برنامه و بودجه...