آخرالزمان دیجیتالی

«آسمان تیره، شهر خالی از سکنه، ساختمان‌هایی ریزش‌کرده و نیمه‌خراب، ماشین‌های له‌شده، مردمی که کف خیابان‌ها افتاده‌اند، کودکی عروسک به دست که با تعجب شاهد اتفاقات عجیب و غریب در شهر است.» تصویری مشترک که در فیلم‌های آخرالزمانی به نمایش گذاشته می‌شود. در این فیلم‌ها شاید موضوعات مختلف مانند حمله زامبی‌ها، ورود موجودات فضایی به شهر یا گسترش یک ویروس عاملی برای نزدیک شدن جهان به نقطه پایان باشد، اما یک مولفه مشترک در اکثر آنها وجود دارد و آن اینکه دیگر گوشی‌های تلفن ‌همراه آنتن ندارند و این دستگاه‌های هوشمند به یک ابزار بی‌مصرف تبدیل شده‌اند. قهرمان داستان نمی‌تواند بدون گوشی‌ فعال خانواده و دوستانش را پیدا کند، کمک بخواهد یا از اوضاع جهانی که در آن گیر افتاده مطلع شود. تصوری هم که هر شهروند امروزی از پایان دنیا دارد به قطع ارتباطات گره خورده است. حالا به نظر می‌رسد این پایان جهان برای ایرانیان چندان هم هالیوودی نباشد؛ چه همین زمستان سال گذشته بود که اپل به بهانه تحریم‌ها و البته حفظ سیاست‌های امنیتی‌اش بسیاری از اپلیکیشن‌های کسب‌وکارهای آنلاین ایرانی را از کار انداخت و باعث شد حداقل برای چند ساعتی تقریباً گوشی‌های هوشمند برای کاربران ایرانی بدون استفاده شوند. چنین تجربه‌هایی برای کاربران ایرانی گوشی‌های اندروید هم با اعمال محدودیت‌هایی از سمت گوگل بارها تکرار شده است. حالا مقامات مختلف حاکمیتی هشدار می‌دهند که سیاست‌های محدودساز شرکت‌های تکنولوژی آمریکایی علیه کاربران ایرانی در آینده‌ای نه‌چندان دور می‌تواند به یک فاجعه ملی برای کشور تبدیل شود. همین شرایط هم سبب شده دوباره پرونده ساخت سیستم‌عامل بومی و توسعه اندروید داخلی روی میز قرار بگیرد؛ وزارت ارتباطات از توسعه اندروید فارسی‌سازی‌شده روی گوشی‌های وطنی بگوید و شورای عالی فضای مجازی به عنوان تصمیم‌گیر حاکمیتی از برنامه‌هایش برای تقسیم کار ساخت سیستم‌عامل بومی پرده بردارد. اما چرا با وجود تجربه‌های ناخوشایند در زمینه بومی‌سازی سیستم‌عامل و بی‌اعتمادی کاربران به...