گرایشی نو با کنترل از راه دور

هواپیماهای بدون سرنشین که گاهی با نام سیستم‌های هوایی با خلبان از راه دور (RPAS) یا پهپاد نیز شناخته می‌شوند، هواپیماهایی کوچک بدون خلبان انسانی داخل آن هستند. این هواپیماها معمولا توسط خلبانی روی زمین یا داخل یک خودرو دیگر کنترل می‌شوند، هرچند سیستم‌های کنترل خودکار داخل هواپیما نیز در حال توسعه است. هواپیماهای بدون سرنشین اکنون اساسا برای کاربردهای نظامی، دفاعی و تهاجمی تولید می‌شوند. البته تحقیق و توسعه نیز بخش کمی از این حوزه را دربر می‌گیرد اما تعداد فزاینده کاربردهای غیرنظامی و تجاری قابل توجه است که البته معمولا فعالیت‌های «کثیف، خطرناک یا خسته‌کننده» مانند کمک‌های بشردوستانه و امداد در بحران، نظارت بر زیرساخت‌ها (مانند خطوط لوله)، حفظ حیات وحش و کشاورزی دقیق را شامل می‌شود. بازار کاربردهای غیرنظامی هواپیماهای بدون سرنشین هنوز بسیار محدود است زیرا اکثریت قوانین هوانوردی در سراسر جهان استفاده از آنها را ممنوع کرده و نشانه‌هایی دیده می‌شود که برخی دولت‌ها نیز به دنبال وارد کردن این فناوری جدید به عرصه عمومی و باز کردن راه برای استفاده عمده غیرنظامیان از این فناوری هستند. مثلا در آمریکا، سازمان هوانوردی فدرال (FAA) نقشه راهی را برای وارد کردن هواپیماهای بدون سرنشین به حوزه عمومی سیستم هوانوردی ملی بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۵ ترسیم کرده است و با شش محل آزمایشی در ایالات آلاسکا، نوادا، نیویورک، داکوتای شمالی، تگزاس و ویرجینیا آغاز می‌شود که تحقیقات و توسعه جهت جمع‌آوری داده برای شکل دادن به قوانین آینده و مقررات این حوزه را بر عهده خواهند داشت. سهم بازار هواپیماهای بدون سرنشین یک گزارش نشان داده است انتظار می‌رود بازار کاربردهای نظامی هواپیماهای بدون سرنشین از ۲۸/۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۲ به ۷/۱۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ افزایش یابد که نرخ رشدی برابر هشت درصد برای آن تخمین زده می‌شود (هرچند با بررسی شرکت‌های اصلی حاضر در DataFox متوجه شدیم چنین پیش‌بینی‌هایی محافظه‌کارانه است)....