پیامبر تاریکی‌ها یا خودشیفته‌ای ساده‌لوح

هرچند برچسب‌گذاری‌های این سبکی بی‌فایده به نظر می‌رسند، میل طبیعی به اندیشیدن در مورد نقاط عطفی چون فرجام یک سال را در ما برمی‌انگیزانند. به همین دلیل هم هست که می‌بینیم رسانه‌هایی چون اسلیت (Slate) و دیلی بیست (Daily Beast) ادوارد اسنودن را با عنوان «مرد سال» معرفی کرده‌اند و نویسنده‌های تایم او را در مقابل پاپ فرانسیس گزینه دوم سال قلمداد می‌کنند. اسنودن اخیرا هدیه گروهی از افسران بازنشسته سی‌آی‌ای را رد کرد و در سخنرانی گروه سم آدامز گفت:«تکنیک‌های جاسوسی آمریکا به اقتصاد ما صدمه می‌زنند. به کشور صدمه می‌زنند. این تکنیک‌ها لیاقت سخن گفتن، اندیشیدن، زندگی و خلاقیت و نیز روابط آزادانه را از ما می‌گیرند.» این درست است که مطبوعات آزاد به مثابه تابلوی اعلاناتی در مسیر دموکراسی فعال هستند؛ شفافیت اعتماد می‌آورد و این اعتماد بلوک‌های ساختمانی لازم را برای یک اقتصاد و در مجموع یک جامعه موثر می‌سازد. اسنودن این اعتماد و شفافیت را در میان خدمتگزارانی که از آمریکایی‌ها محافظت می‌کردند، ربود. هرچند مت ایگلسیاس (Matt Yglesias) نویسنده اسلیت، سعی کرده برای تعدیل گفته‌اش به جای بهترین از واژه «پرنفوذترین» مرد سال استفاده کند، به نظر من او هم اشتباه می‌کند. این درست که اسنودن فقط تاکتیک‌هایی را لو داد و نمی‌خواست از دولت فدرال بهره‌کشی کند. او با آشکار ساختن اسرار نقض قوانین جاسوسی 1917، به اقتصاد تکانی داد. کار اسنودن فقط به سوءاستفاده جامعه اطلاعاتی آمریکا از افراد (یعنی صرفا جلوگیری از لیاقت سخن گفتن، اندیشیدن، زندگی و خلاقیت و نیز روابط آزادانه) محدود نبود. انحراف و ساده‌لوحی منطق اسنودن در گریز او به چین و روسیه، یعنی کشورهایی که در آنها سخن گفتن، اندیشیدن، زندگی و خلاقیت به حبس و اعدام می‌انجامد، خودش را نشان داد. همیشه شاهد این بوده‌ایم که گاه‌ و ‌بی‌گاه دشمنان ولادیمیر پوتین، مسموم، دستگیر و مورد ضرب و شتم واقع شده‌اند. مخالفان چینی‌ای هم که...