هر شهروند یک همبازی

آن سوی دفتر ماهنامه آرش برهمند روی کاناپه لم داده و در فرصتی بین یادداشت‌های متعددش قدری استراحت می‌کند. روی گوشی موبایلش خیلی جدی کارهایی انجام می‌دهد. گاهی هم به چیزی می‌خندد. گوشی دیگرش زنگ می‌خورد. راجع به آخرین حرکتی که در بازی انجام داده با هم‌قبیله‌اش صحبت می‌کند. راستی یادم رفت بگویم! آرش مشغول بازی جنگ قبایل (Clash of Clans) است. با جمعی از رفقا قبیله‌ای دارند. با هم چت می‌کنند. قبیله را گسترش می‌دهند و از آن حفاظت می‌کنند و با قبیله‌های دیگر می‌جنگند. این نه‌تنها یک بازی آنلاین (Online Game) بلکه نوعی شبکه اجتماعی نیز هست. به این جنس از بازی کردن «آنلاین بازی کردن اجتماعی» (Social Gaming ) هم می‌گویند؛ شبکه‌ای از دوستان مجازی که به هم می‌پیوندند و هم‌گروه یا هم‌قبیله می‌شوند تا با گروه‌های دیگر وارد یک بازی جمعی شوند. تعداد اعضای گروه‌ها گاهی سر به فلک می‌کشد؛ به آنها بازی‌های آنلاین دسته‌جمعی عظیم یا MMOG (Massively Multiplayer Online Gaming) نیز می‌گویند. بازی اجتماعی دیگر «کندی کراش ساگا» (Candy Crush saga) است که آن هم به اندازه بازی جنگ قبایل دوستداران خود را دارد. در دنیای امروز فقط رسانه‌ها اجتماعی نشده‌اند. بازی‌های آنلاین هم شکلی از شبکه‌های اجتماعی را می‌سازند. آرش از من هم خواسته بازی را روی گوشی‌ام نصب کنم و به قبیله‌شان بپیوندم. نمی‌داند من اصلا گیمر خوبی نیستم؛ هیچ وقت نبوده‌ام. اوج گیم‌باز بودنم برمی‌گردد به کمتر از 20 سال پیش، زمانی که دو هفته‌ای شدیدا به بازی «دوم» (Doom) روی کامپیوتر شخصی‌ام عادت کرده بودم. آن یکی دو هفته را خیلی شفاف به یاد دارم. آن زمان در محیط‌های کار هنوز پی‌سی کاملا جا نیفتاده بود. پس من از ظهر به بعد ثانیه‌شماری می‌کردم تا برگردم خانه برای دوم‌بازی. اما این حالت دو هفته بیشتر دوام نیاورد که نشان از آن است که با نهایت تاسف ذاتا این‌کاره نبوده‌ام. به...