مصائب یک نه گو

خیلی‌ها فکر می‌کنند درصدی از حقوق ماهانه‌شان که سر هر ماه به صندوق بازنشستگی واریز می‌شود مهم‌ترین سرمایه‌ای است که در طول سال‌ها کار کردن برایشان شکل می‌گیرد. بعضی‌ها هم معتقدند تجربه‌ای که به تدریج کسب می‌کنند بزرگ‌ترین اندوخته‌شان خواهد بود. من بیشتر با دسته دوم موافقم و از آن بیشتر با یک دوست قدیمی به نام ارشاد. از زمانی که او را می‌شناسم مشاور اقتصادی شناخته‌شده و موفقی بوده که رأی و نظرش مورد اعتماد تصمیم‌گیران کسب و کار است. در این 10 سالی که با هم رفاقت داریم چیزهای زیادی از او یاد گرفته‌ام که یکی از مهم‌ترین‌هایش توجه به برند شخصی (Personal Brand) بوده است، برندی که نحوه شکل‌گیری و رشدش بسیار مشابه برندهای تجاری است و با گذشت سال‌ها کار کردن در یک حوزه مشخص می‌تواند رشد کند. هستند کسانی که فرد باتجربه یک حوزه شناخته می‌شوند ولی نه صاحب‌نظر. این همان‌جایی است که می‌فهمیم تبدیل به برند شدن نیاز به کسب جایگاه متفاوتی دارد، جایگاهی که در آن فعالان آن حوزه به نظر شخصی آن فرد اهمیت می‌دهند و حتی حاضرند برای شنیدنش هزینه‌های قابل توجه پرداخت کنند. کسی که تبدیل به برندی شناخته‌شده می‌شود دیگر به دنبال اثبات کارایی‌اش نیست چون مردم بیشتر به دنبال نگاه راهبردی و کلانش هستند تا خروجی‌های مداوم یا حتی مقطعی از او. اما چیزی که ارشاد از همان سال‌های دور تاکنون بر اهمیت آن تاکید داشته و دارد چالش‌های حفظ یک برند شخصی است. این چالش‌ها و رویکرد او به آنها را من به عنوان دوستش از نزدیک شاهد بوده‌ام. -گزیده‌خواهی: کسی که صاحب برند شخصی در یک حوزه مشخص شده باید به یاد داشته باشد که مهم‌ترین سرمایه‌اش همان برندش است، پس حتماً در انتخاب‌هایی که برای کارها و پروژه‌هایش می‌کند باید نسبت به برندی که در کنارش قرار می‌گیرد حساس باشد. حساسیتی که نه فقط به...