مارپیچ سکوت

آخرین گزارش منتشرشده از سوی گروه پژوهشی پیو (Pew) «رسانه‌های اجتماعی و مارپیچ سکوت» با بحث‌ها و گفت‌وگوهایی همراه بوده است. به نظر می‌رسد اکثر ما به ویژه وقتی موضوع بحث مناقشه‌برانگیز باشد، ترجیح می‌دهیم سکوت اختیار کنیم. پیو این «مارپیچ سکوت» را که مفهومی است که قبلا توسط الیزابت نوئل نیومن، دانشمند علوم سیاسی مطرح شده، چنین توصیف می‌کند:«عدم گرایش افراد برای اظهار نظر درباره موضوعات سیاسی در ملاء عام یا بین دوستان، خانواده و همکاران، وقتی فکر می‌کنند ‌نظرشان با بقیه اشتراکاتی ندارد.» پژوهشگران پیو از اظهارات شهروندان آمریکایی در مورد انتشار اسناد محرمانه توسط ادوارد اسنودن، در این مطالعه استفاده کرده‌اند. آنها در بسترهای مختلف آنلاین و آفلاین چندین مولفه کلیدی را مد نظر قرار دادند: اطمینان درباره صحت موضوع، شدت باور افراد، میزان علاقه و درک مشترک در محافل خانوادگی و حلقه‌های کاری و اجتماعی. در اینجا به یک یافته و بینش کلیدی این گزارش اشاره می‌کنیم: یافته کلیدی مردم نسبت به بحث در مورد ماجرای اسنودن و ان‌اس‌ای در شبکه‌های اجتماعی علاقه کمتری در مقایسه با گفت‌وگوهای حضوری در این باره از خود نشان دادند؛ از دیگر سو شبکه‌های اجتماعی برای کسانی هم که علاقه چندانی به بحث خصوصی در این‌باره نداشتند ابزاری جایگزین برای تبادل ایده به حساب نمی‌آمد. میزان تمایل به مکالمه در موقعیت‌ها در صورت احتمال رصد توسط دولت ها(درصد جمعیت) بینش کلیدی احتمالا علت اصلی این است که اغلب افراد نمی‌خواهند با ارائه نظرهای اقلیتی دوستان‌شان را ناامید کنند، به بحث‌های بی‌ثمر وارد شوند یا دوستی را کاملا از دست بدهند. شاید برخی مثل کارکنان آینده‌نگر از بیم آنکه پست‌هایشان ثبت می‌شود و بعدا قابل پیگیری خواهد بود، از اشتراک‌گذاری نظرشان سر باز می‌زنند. حدس ما این است که با توجه به اینکه کاربران شاهد طرد شدن، تمسخر یا تحکم نظرات اقلیت بوده‌اند، ترجیح می‌دهند در شرایطی که با دیگران مخالفت...