رادیوی ترانزیستوری روی ردکارپت

سال ۵۷ بود. پدرم شب‌ها رادیوی ترانزیستوری موج کوتاه سونی قهوه‌ای‌رنگش را روشن می‌کرد و همه‌مان خانوادگی به دورش می‌نشستیم تا آخرین اخبار انقلاب را بشنویم؛ خبرهایی که از رادیو و تلویزیون ملی آن زمان نمی‌شد شنید. چندین سال بعد زمانی که تب ویدئو و ویدئوکلوب‌ها راه افتاده بود و البته بعد از آن هم همین‌طور، یک دستگاه بود که در بسیاری از خانه‌ها دیده می‌شد: ویدئوی بتاماکس سونی. چند سال بعد روزی را که پدرم پول داد تا به سمت خیابان جمهوری راه بیفتم، خوب به یاد دارم. سوار اتوبوس بودم و با هیجان فقط به این فکر می‌کردم که تا ساعتی دیگر واکمن سونی خواهم خرید. آن سال‌ها سونی پیشگام بی‌چون و چرای لوازم الکترونیکی بود. غول‌های چشم‌بادامی دیگر یعنی کره‌ای‌ها هنوز خفته بودند، پس انتخاب خیلی‌ها یا سونی بود یا برندی که لقب جادویی «ساخت ژاپن» را یدک بکشد. ساخت ژاپن بودن هویتی از کیفیت و برتری را برای یک محصول با خود به همراه داشت. چند سال پس از آن زمانی که هنوز سی‌دی وارد بازار نشده بود، روزی از یک بقالی مشغول خرید نوار کاست خام TDK بودم که مشتری دیگری که کنارم ایستاده بود، گفت:«آقا سونی بخر، عالیه!» صدای مهران مدیری آن روزها که با برنامه ساعت خوش خیلی روی بورس بود و محبوب، باعث شد بی‌درنگ برگردم و آن چهره دوست‌داشتنی را با لبخندی که هرگز نمی‌توان شوخی یا جدی‌اش را تشخیص داد، ببینم. نمی‌دانم هول شدم یا رودربایستی باعث شد کاست‌ها را با سونی عوض کنم که البته تا زمان جا افتادن سی‌دی در بازار، برند نوار کاست‌هایی که می‌خریدم باقی ماند. لابد امروزه این دیگر یک تفکر پوسیده به نظر می‌آید اما من هنوز هم فکر می‌کنم اتومبیل‌های ژاپنی از رقبای رنگ و وارنگ کره‌ای‌شان با‌کیفیت‌ترند؛ البته برای کسانی با سن و سال من که دوره سیطره کالاهای ژاپنی را درک...