در باد پهپاد

از کودکی هدایت هواپیماهای مدل خیلی برایم جذاب بود؛ یکی از چندین علایقی که سراغش نرفتم و همیشه حسرتش را می‌خورم. در عوض با حسی مشابه خود را راضی نگه می‌دارم؛ ریموت ماشین کنترلی‌ام را به دست می‌گیرم، گوشه‌ای می‌نشینم و آن را بین اسباب و اثاثیه خانه به حرکت درمی‌آورم: حس شیرین رانندگی با فاصله. تردید ندارم این حس در مورد هواپیمای مدل قوی‌تر هم خواهد بود. اینکه بِایستی و از دور پرنده خودت را خلبانی کنی مگر می‌تواند شیرین نباشد؟ چند سالی است مدل‌های جدید این دستگاه یعنی drone یا (Dynamic Remotely Operated Navigation Equipment) که با عبارت UAV یا (Unmanned Aerial Vehicle) نیز خوانده می‌شوند، در حال تبدیل شدن به یکی از روندهای فناوری تاثیرگذار در جهان هستند. البته بیشترین آشنایی عموم با این نوع از پرنده‌ها در کشورمان که با واژه معادل پهپاد (پرنده هدایت‌پذیر از راه دور) شناخته می‌شود، برمی‌گردد به زمان به زمین نشاندن پهپاد آمریکایی مدل آر کیو 170 توسط متخصصان نظامی‌مان، هنگامی که این پرنده به حریم هوایی ایران تجاوز کرده بود. اخبار مربوط به بمباران مواضع طالبان توسط پهپادهای نظامی آمریکا در خاک افغانستان و پاکستان نیز هر از چند گاهی شنیده می‌شود. در گفت‌وگویی با یکی از خلبان‌های راه دور این هواپیماها در پرونده این شماره می‌بینیم که چگونه این پهپادها از پایگاهی در نوادا هدایت می‌شوند و اهداف خود را بمباران می‌کنند؛ بمبارانی که ادعا می‌شود بسیار با دقت انجام می‌‌گیرد اما کیست که نداند تاکنون چه تعداد افراد غیرنظامی و بی‌گناه جان‌شان را در حمله این پرندگان بی‌سرنشین از دست داده‌اند. اما این دستاورد فناوری فقط کاربرد نامبارک نظامی ندارد. غول فروش آنلاین و تحویل کالا در جهان یعنی آمازون سرگرم تحقیق و سرمایه‌گذاری روی پروژه پرایم ایر (Prime Air) توسط نوعی از پهپادهای هشت ملخه (Octocopter) جهت تحویل سریع هوایی به مشتریان خود است. کمی آن‌سوتر گوگل...