از بلندگو‌ها تا هدفون‌ها

به نحوه گوش دادن موسیقی در اواخر قرن پیش فکر کنید؛ چگونه از موسیقی جدید باخبر می‌شدید و آن را به دست می‌آوردید، چه فکری در مورد آن داشتید؟ بسته به سنی که در اواخر 1999 داشتید و اینکه تا چه حد درگیر اینترنت بودید، ممکن بود چند MP3 روی حافظه کامپیوتر خود داشته باشید (شاید هنوز زیاد نبود، مگر اینکه سریع به نپستر که در نیمه دوم همان سال آغاز به کار کرد، عادت کرده بودید). احتمالاً سی‌دی‌های زیادی داشتید و به طور منظم سی‌دی‌های جدید می‌خریدید. دیسک‌من احتمالاً بهترین فناوری تجربه موسیقی قابل حمل شما بود. احتمالاً هدفون شما، هدست ضعیفی با گوشی‌های بزرگ بود - نه هدفون‌هایی که در درون گوش جای می‌گیرند و نه هدفون‌های بزرگ بیتس که امروزه وجود دارد. و البته دیسک‌من در خارج از خانه بی‌ارزش بود مگر اینکه کیف سی‌دی داشته باشید و سی‌دی‌ها را از بسته منحصر به فرد خود خارج می‌کردید یا احتمالاً بر اساس آنچه در رادیو FM می‌شنیدید و با در نظر گرفتن بودجه‌ای که داشتید، در مورد سی‌دی‌ها یا کاست‌ها یا آلبوم‌هایی که ارزش خریدن داشتند، تصمیم می‌گرفتید. یا شاید مطالبی در هفته‌نامه محلی خود می‌خواندید. شاید دوستان‌تان با گلچین‌های خودشان روی کاست‌های خاکستری و خام مکسل، شما را با موسیقی جدید آشنا می‌کردند. شاید هم دنیای گروه‌های خبری، تالارهای پیام و لیست ای‌میل‌ها را بررسی می‌کردید. در 14 سال اخیر هزاره سوم قطعاً عادات شما تغییر بسیاری کرده است. اگر در آن زمان به اینترنت وابسته نبودید، امروز حتماً هستید. اگر هنوز به رسانه‌های فیزیکی پایبند هستید، باز هم کل منابع موسیقی خود را فقط از مغازه‌های موسیقی آجری و سیمانی تهیه نمی‌کنید - توانایی جست‌وجو در اینترنت برای بهترین قیمت یا گمنام‌ترین اثر هنری، وینیل را از ورطه انقراض نجات داده است. ولی به احتمال زیاد همه چیز را دانلود می‌کنید - یا از کارت‌های...