یه روز خوب میاد

نظام قانونی در ایران نزدیک به 20 سال (و به طور مشخص از انتهای دهه 70 و ابتدای دهه 80) به مقررات‌گذاری در حوزه فناوری اطلاعات پرداخته است. در این مدت قوانین مهمی به طور مشخص در این حوزه (مانند قانون جرائم رایانه‌ای) و نیز موادی در قوانین دیگر (به عنوان مثال در قانونی مثل مطبوعات) در این زمینه وجود دارد. البته قوانینی هم از پیش مصوب شده که حالا قابل اعمال بر حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات است؛ مثلاً بخش مربوط به جرائم ضدامنیت در قانون مجازات اسلامی یا قانون حمایت از حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان. نظام اجرایی و قضایی حالا با این مثلث از قوانین می‌تواند به مدیریت فضای حاکم بر فناوری اطلاعات کشور بپردازد. رویکرد نظام تقنینی کشور تا به حال، در سه فاز مختلف قابل ارزیابی است. در قوانین سال‌های ابتدایی بیش از هر چیز میل به تاسیس نهادهای مختلفی می‌بینیم که قرار است این محیط را مدیریت کنند؛ مثلاً اساسنامه‌ سامان ارتباطات داده‌ها یا اصل قانون تاسیس وزارت فناوری اطلاعات و ارتباطات. در این قوانین قانون‌گذار تلاش کرده نقطه تماس‌هایی بین روندهای بوروکراتیکی ایجاد کند که قرار است در هماهنگی با هم به مدیریت این فضا بپردازند و البته حدود اختیارات و مسئولیت‌ها را مشخص کرده است. در عین حال نظام تقنینی صرفاً به تاسیس نهادی اکتفا نکرده و در فاز دیگری به تاسیس رویه‌هایی در این حوزه نیز پرداخته است؛ مثلاً چون قانون تجارت دیگر پاسخگوی نیازهای زمانه نبوده، قانونی تحت عنوان قانون تجارت الکترونیکی مصوب کرده و چون قانون حمایت از مولفان و مصنفان و هنرمندان پاسخگوی شرایط موجود نبوده، قانون حمایت از پدیدآورندگان نرم‌افزارهای رایانه‌ای را تصویب کرده است. در این شرایط قانون‌گذار تلاش کرده نحوه صحیح تعامل بازیگران مختلف در فضای فناوری اطلاعات با یکدیگر را روشن کند. قانون‌گذار ایران البته بر پایه نظرگاه‌های ایدئولوژیک خود به طور خاص تلاش...