هویت در جیب

کاج پیر دیروز که هر کسی از شاخ و برگ‌هایش، تحفه‌ای آویزان می‌کرد حالا دیگر نقش عوض کرده و تنه‌‌اش به پلی نیمه‌کاره بدل شده است. درخت پیر، همان پروژه کارت ملی هوشمندی است که اولین جرقه‌هایش در آخرین ماه‌های عمر دولت اصلاحات زده شد. قرار بود کارت ملی جایگزینی یگانه برای کارت‌های بانکی، سلامت، کیف پول، یارانه و... شود. دولتمردان، سال‌ها برای ارائه همین خدمات روی کارت هوشمند ملی پافشاری کردند اما نقاط افتراق آنها آن‌قدر پررنگ بود که هرگز به وجه اشتراکی با هم نرسیدند. حالا پس از گذشت یک دهه، سازمان ثبت احوال از اجرای سراسری پروژه خبر می‌دهد. در گام اول هم دامنه هدف 15 ساله‌ها هستند؛ جامعه‌ای یک و نیم میلیون نفری در سال. پروژه کارت ملی هوشمند، به لحاظ ماهوی با تعریف اولیه‌اش تفاوت‌های بسیاری کرده است. خبری از نشاندن اطلاعات دارویی و سلامت، بانکی و حتی بلیت‌های تاکسی و اتوبوس شهروندان روی کارت نیست؛ برعکس، صحبت از کلیدی می‌شود که می‌خواهد درهای خدمات آنلاین را روی مردم باز کند و به آنها هویت دیجیتالی بدهد. مجریان طرح می‌گویند کلید ساخته‌ شده، فقط دری نیست که کلید داخلش برود. ظاهرا برخلاف تغییر 180 درجه‌ای پروژه، دیدگاه‌های سنتی دیروز رنگ نباخته‌اند و هنوز هم صدور کارت‌های مجزا برای ارگان‌های مختلف جذابیت دارد. برای باز شدن درها و کاربردی کردن کارت‌های ملی هوشمند، صحبت از تشکیل یک شورای راهبردی می‌شود. پیشنهادی که اخیرا به معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی ریاست‌جمهوری ارائه شده تا تعدادی از ذی‌نفعان اصلی پروژه همچون وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، وزارت کشور و وزارت اطلاعات، اعضای تشکیل‌دهنده‌اش باشند. مجریان پروژه، امید دارند در صورت موافقت با تشکیل این شورا، بتوان کار مشترکی ارائه داد تا همه وجوه طرح با حضور تمام ذی‌نفعان دیده شده و در نهایت مدلی کاملا امروزی و فراگیر برای بخش دوم و اصلی‌تر پروژه، یعنی کاربردی کردن کارت...