بانک مرکزی سوار بر نرخ بهره

درحالی این روزها از کاهش تورم و بالا بودن نرخ بهره در کشور صحبت می‌کنیم که آمارها نشان می‌دهد ایران سومین کشور از نظر بالا بودن نرخ بهره در دنیاست. در تمام دنیا بانک‌های مرکزی مکانیسم‌هایی برای کنترل نرخ بهره دارند که متاسفانه در کشور ما بانک مرکزی نه‌تنها از این مکانیسم‌ها و ابزارها به خوبی استفاده نکرده بلکه خواسته یا ناخواسته حیات و ممات خودش و زیرساخت‌های حاکمیتی را به نرخ بهره وابسته کرده است. حتی در خبرها می‌شنویم که ایالات متحده برای کاهش مهاجرت و امنیت بالاتر فدرال رزرو را مجبور به افزایش نرخ بهره می‌کند تا بدین صورت آمار بیکاری زیادتر و نیاز به مهاجران کمتر شود. در مقابل هم می‌بینیم کشوری مثل ژاپن نرخ بهره منفی ایجاد می‌کند تا بدین صورت از رکود در صنایع خود جلوگیری کند. نظام‌های پرداخت کشور به شکل پایین به بالا رشد کرده و لازم است یک ساختاردهی مجدد در چارچوب کارمزدها صورت گیرد. در حال حاضر بین 70 تا 90 تراکنش‌ها در سامانه متمرکز بانک‌ها از کانال کارت و تراکنش‌های الکترونیکی است. در این متن اثرات منفی مکانیسم کنونی کارمزدها بر نرخ بهره بانکی و بانک‌های بزرگ مورد بررسی قرار گرفته است. راه‌های ساده‌ای وجود دارد که دولت می‌تواند به راحتی با استفاده از آنها نرخ بهره را کاهش دهد و حتی اگر زودتر این اقدامات انجام شده بود اثراتش از کاهش‌های دستوری نرخ بهره بیشتر بود و در همین دو سه سال دولت یازدهم، شاهد کاهش سریع‌تر نرخ بهره و چرخش مناسب‌تر نقدینگی در شریان‌های اقتصادی کشور بودیم. وضعیت کارمزدها در نظام‌های پرداخت در حال حاضر تراکنش‌های زیادی در نظام‌های پرداخت کشور بدون کارمزد صورت می‌گیرد که به صورت هزینه بر بانک‌ها تحمیل می‌شود. تراکنش خرید و تراکنش‌های برداشت وجه بدون کارمزد هستند و هزینه‌ای در حدود حداقل 2500 میلیارد تومان از شش هزار میلیارد تومان هزینه شبکه بانکداری...