باد آورد و باد برد

USSD هم در این سال‌ها از همان بیماری‌ای در رنج و عذاب بود که بیشتر کانال‌های مدرن بانکداری و پرداخت ایرانی از آن در رنج و عذاب هستند: کارمزد. USSD رایگان بود و این طنز روزگار است که بانک‌ها در یک چشم ‌و ‌هم‌چشمی وحشتناک هزینه فراوانی را صرف توسعه روشی نسبتاً قدیمی کردند که برنده واقعی آن، اپراتورهای مخابراتی بودند و بیشترین کاربرد آن هم فروش شارژ برای همین اپراتورها بود. در تاریخ وقتی به قراردادهای گلستان و ترکمانچای اشاره می‌شود حتماً باید به قراردادهای ظالمانه اپراتورهای تلفن همراه با شرکت‌های پرداخت الکترونیکی نیز اشاره کرد که نفس بانک‌ها و شرکت‌ها را گرفته بود. شاید به دلیل همین قراردادهای یک‌طرفه بود که کمتر در بانک‌ها شاهد اعتراض به ایجاد محدودیت برای USSD بودیم و حداقل در این روزها شاهد تکاپوی تمام‌نشدنی شرکت‌های مخابراتی هستیم. دیگر همه می‌دانند مشکلی که باعث شده رگولاتور مالی به خاطرش روی USSD حساس شود، امنیت است و همه نیز می‌دانند که تاکنون حتی یک مورد تخلف از طریق USSD رخ نداده است که ویژگی‌هایی که درباره ناامن بودن آن گفته می‌شود عملی شده باشد. درباره این قصه حرف‌ زیاد زده شده و خیلی چیزها گفته شده و همین انبوه مطالب باعث می‌شود گاهی تشخیص واقعیت سخت و مشکل شود. اول برویم سراغ شروع USSD. قصه از کجا شروع شد؟ اولین بار چه زمانی USSD وارد دایره واژگان ما شد؟ سید محمود احمدی دبیر کل بانک مرکزی که زمانی او را به افتتاح پشت سر هم طرح‌های کلان فناوری اطلاعات بانک مرکزی می‌شناختیم، در تابستان ۹۴ کتابی نوشته با عنوان «نظام‌های پرداخت و بانکداری الکترونیک در ایران» که در صفحه ۵۴ آن می‌خوانیم:«USSD یک مکانیسم انتقال اطلاعات بر بستر شبکه GSM موبایل است. USSD یک ارتباط REAL-TIME در شبکه را در اختیار قرار می‌دهد. یک پیام USSD می‌تواند در حدود ۱۸۲ کاراکتر باشد. با استفاده...