نشانی از شَر

چند صباحی بیشتر نیست که از آغاز و انجام سی و سومین جشنواره فیلم فجر می‌گذرد؛ جشنواره‌ای که ویژه‌نامه «مجله فیلم»‌اش از پایان عصر آنالوگ خبر داده و پایان لابراتوارها و وداع با 35 میلی‌متری. در کنار اینها دیدنی بود حضور رضا عطاران بازیگر نام‌آشنای سینما که در مراسم اختتامیه همین جشنواره هنگام حضور روی سن، مونوپادی در دست، با حاضران در جلسه عکس سلفی گرفت. خداحافظ نگاتیو... چنین رویدادهایی که حکایت‌شان نقل شد، در کنار توجه به ماهیت برگزاری جشنواره‌ای که ادعایش نمایش ماحصل یک‌ساله سینمای ایران است، نشان از این نکته دارد که تکلیف سینمای ایران حداقل در حوزه تولید و نمایش با آنچه خود عصر دیجیتال می‌نامد، مشخص شده است. به گونه‌ای که دیگر کسی از کاربرد دوربین‌های اچ‌دی و فول اچ‌دی در صحنه فیلمبرداری و نرم‌افزارهای جمع و جور دیجیتال تدوین به جای اتاقک‌های مملو از رول‌های تکه‌تکه شده نگاتیو ذوق‌زده نمی‌شود و تعجب نمی‌کند. حسین جعفریان از فیلمبرداران نامدار سینمای ایران که در جشنواره همین امسال به پاس یک عمر فعالیت هنری مورد تجلیل قرار گرفت در گفت‌وگویی با خبرگزاری مهر از دیجیتالی شدن سینمای ایران می‌گوید که در همه سطوح به چشم می‌خورد:«حقیقت این است که ما در بسیاری از زمینه‌ها و از جمله سینما وارد عصر دیجیتال شده‌ایم، دیگر دست من یا دیگر سینماگران نیست که از نگاتیو خداحافظی کنیم بلکه این نگاتیو است که در حال خداحافظی کردن از ماست. هر تکنولوژی به محض ظهور، خود مزایایی به همراه دارد که باید مورد توجه قرار گیرد، باید یاد بگیریم از این امتیازات استفاده کنیم و از ضعف‌ها بپرهیزیم.» این‌گونه است که دیگر تماشای صحنه‌هایی از «میکس» داریوش مهرجویی که از اضطراب سازندگان فیلم در اتاق صداگذاری و تدوین می‌گوید و فرسودگی دستگاه‌های فنی و قطع و وصل مدام برق که کارگردان را به جنون می‌کشد، بیشتر شبیه به مرور خاطره می‌ماند؛ خاطره‌ای...