مخابرات در شرایط رقابتی واگذار نشده بود

بر اساس بند دوم ماده 17 لایحه احکام مورد نیاز برنامه ششم، کانال‌ها، داکت‌ها و دکل‌ها باید به دولت بازگردانده شوند. آیا این بند در تناقض با قانون آزادسازی مخابرات نیست؟ این بند از اینجا نشأت می‌گیرد که اولاً ما مخابرات را در شرایط خوب و رقابتی واگذار نکردیم، ثانیاً قیمت‌گذاری ما بر مبنای درستی نبوده و ثالثاً شبکه دسترسی را همراه با سایر موارد واگذار کردیم، در حالی ‌که اصلاً نباید دسترسی را واگذار می‌کردیم تا الان بخواهیم دنبال راهی برای بازگرداندن آن باشیم. ضمن اینکه تکلیف ودایع هم هنوز مشخص نشده است. بنابراین نقایص متعددی در مورد واگذاری شرکت مخابرات ایران وجود داشته تا کار به جایی رسیده که دولت این بند را تهیه کرده است. چرا نباید دسترسی را واگذار می‌کردند؟ در حال حاضر یکی از دلایل اصلی ضعف وضعیت دسترسی به اینترنت در کشور، انحصار شرکت مخابرات ایران در لایه دسترسی شبکه ‌است که نه خودش خوب سرویس می‌داده‌ و نه تمایلی به دادن اجازه به PAPهای قدیمی برای نصب تجهیزات در مراکز خود داشته است؛ البته با آمدن FCPها بسیاری از مسائل حل خواهد شد. واگذاری اشتراک در زمینه تلفن ثابت هم، ما را 30 سال به عقب انداخته ‌است؛ برای اخذ یک انشعاب تلفن ثابت در تهران باید ماه‌ها در نوبت باشیم. به نظر شما این بند قابل اجرا خواهد بود؟ مجموعه مسائلی که گفتم ما را به جست‌وجوی راهکار کشانده ‌است. اما از نظر من این بند به‌ عنوان راهکار، قابل انجام نیست چون معامله‌ای انجام شده است. برای اینکه دولت بتواند موارد اشاره‌شده در این بند را پس بگیرد، اول باید ثابت کند که آن معامله مشکل داشته، تا آن را باطل و بعد درباره شرکت تعیین تکلیف کند. شاید این بند به زور انجام شود ولی اثرات خیلی بدی روی اقتصاد ICT کشور خواهد داشت از جمله ترس از خصوصی‌سازی، ترس...