در جست‌وجوی زمان از دست رفته

شاید برای شهروندان تهرانی خرید آنلاین تجربه خوبی باشد. با خیال آسوده وارد سایت می‌شوند، سفارش می‌دهند و در کمتر از چند روز بسته به دست‌شان می‌رسد. اگر محصول را دوست داشتند و همان چیزی بود که سفارش داده‌اند، آن را پیش خود نگه می‌دارند و اگر اشتباه بود یا نواقصی داشت آن را پس می‌فرستند یا طبق سیاست‌های فروشگاه خسارت خود را می‌گیرند. اما همیشه این‌گونه نیست. معمولاً کسانی که در شهرهای کم‌جمعیت زندگی می‌کنند به تعداد زیادی از کالاها دسترسی ندارند. برای یک شرکت توجیه اقتصادی ندارد که در یک شهر دورافتاده نمایندگی بزند و اجناسش را به صورت متمرکز به فروش برساند. این شهرها یکی از اصلی‌ترین مشتریان فروشگاه‌های دیجیتال به حساب می‌آیند. با ظهور این فروشگاه‌ها، شهروندان دیگر نگران این نیستند که حتماً برای خرید وسایل به تهران بیایند. اما آیا برای کسی که ساکن شهرستان است هم روال به همین سادگی و منطقی طی می‌شود؟ یکی از دوستانم که ساکن یکی از شهرهای مرکزی ایران است مدتی پیش قصد داشت لپ‌تاپی بخرد. لپ‌تاپ خودش بعد از سال‌ها دچار مشکل سخت‌افزاری شده بود و این‌طور به نظر می‌آمد که دیگر اواخر عمرش را می‌گذراند. بخشی از پیکسل‌های صفحه‌اش سوخته بود، دکمه پاورش اتصالی داشت و باتری‌اش هم از کار افتاده بود. در شهر خودشان فروشگاه‌های بزرگی برای لپ‌تاپ نداشتند. ناچار دو گزینه پیش رویش بود؛ یا در روزهای اوج دانشگاه (که از قضا با روزهای امتحان مصادف شده بود) به تهران بیاید و با کلی هزینه و رفت و آمد به دنبال لپ‌تاپ بگردد، یا به یکی از این فروشگاه‌های اینترنتی اعتماد کند و لپ‌تاپش را با چند کلیک ساده از آنجا بخرد. حدوداً یک هفته مشغول بررسی گزینه‌های مختلف بود و بین چند گزینه نمی‌توانست تصمیم بگیرد، تا اینکه بعد از دو هفته لپ‌تاپش کاملاً از کار افتاد. خوشبختانه چون می‌دانست اواخر عمرش را طی...