بند‌ زدن چینی هزارتکه

تالار نگاه، بولوار میرداماد تهران، 13 خرداد ۱۳۷4- جو برخلاف انتظار بسیار مثبت بود. تمام تنش‌ها مربوط به دیشب بود که تا پاسی از نیمه‌شب دو تشکل رقیب در دفتر مدیرعامل مرکز تحقیقات صنایع انفورماتیک، محمدباقر اثنی‌عشری، تا دیروقت بر سر جزئیات اساسنامه انجمن متحد جنگیده بودند و حالا شورای تولیدکنندگان و انجمن شرکت‌های کامپیوتری که اولی ذاتاً نیمه‌دولتی با گرایشی سخت‌‌افزاری و دیگری ذاتاً خصوصی با تمایلی نرم‌افزاری بود توافق کرده بودند با ترکیبی سه به دو هیات مدیره جدید را تشکیل دهند و تشکل خودشان را منحل کنند. این اقدام نتیجه مناعت و بزرگ‌منشی انجمن شرکت‌های کامپیوتری در تشکیل یک بدنه یکپارچه صنفی بود. تالار نگاه با آن دالان بزرگ سبزش آن روز نمی‌دانست ولی داشت بخشی از تاریخ فناوری ایران را می‌ساخت. دو تشکل رقیب پس از یک سال جدل به توافق رسیده بودند اختلافات‌شان را کنار بگذارند و با هم متحد شوند تا پس از یک سال پرتنش انجمنی تاسیس کنند که بتواند واقعاً حافظ منافع بازار فناوری اطلاعات و بازیگرانش اعم از سخت‌افزاری و نرم‌افزاری باشد. چهره‌ای که از سمت خصوصی‌ها مطرح شد مسعود مرتضوی، مردی با سیمایی بی‌تفاوت، از بنیان‌گذاران شرکت پویا و اولین رئیس انجمن بود که تا امروز هم در جمع ریش‌سفیدان صنفی بدون هیچ جنجال رسانه‌ای باقی مانده است. مرتضوی و جمعی همچون محمود نظاری از همکاران سیستم، بابک قطبی از پارس سیستم و همایون تاج‌بخش از نگاره نماینده نسلی بودند که هرچند مشتری بزرگ‌شان بدنه دولت بود، اما معتقد بودند باید نهاد صنفی از آن فقط و فقط خصوصی‌ها باشد، حتی اگر در آن سوی مرز غول‌های صاایران و ایزایران،‌ شرکت ملی انفورماتیک ایران، داده‌پردازی و ایران‌ارقام باشند که تمام گردش مالی بازار را زیر نگین داشتند. انجمنی که زیر دیوارهای مرمری و لامپ‌های کم‌نور تالار نگاه تاسیس شد خودش و میراثش برای سه دهه تمامی شئون صنفی فناوری اطلاعات...