محمدحسن سید شاکری را لازم نیست در اینترنت جست‌وجو کنید. اگر پس از سه دهه و نیم موسس غول سرورهای ایران، فکور، را نمی‌شناسید بسیار سخت است با استفاده از گوگل ردی از او پیدا کنید. تاجری خوشنام، خوش‌لباس و خوش‌قد و بالا که فقط حلقه‌ای کوچک و متنفذ از بازار آی‌تی‌ او را از نزدیک می‌شناسند و به زیرکی‌اش در کسب، صداقتش در معامله و خوش‌خلقی‌اش در دوستی مشهور است. سال‌هاست برای تامین کلیدی‌ترین تجهیزات صنعت فاوای کشور میان ایران و جهان پل زده و حالا هم ثروت را بی‌محابا در تجارت الکترونیکی، خدمات ارزش افزوده و ارائه راه‌حل‌های جدید هزینه می‌کند. کمتر کسی می‌داند فیلم ساخته، در ۳۰ سالگی سربازی رفته و هر بار در تولید سرمایه‌گذاری کرده سخت هزینه داده است. محاسنش سپید شده ولی همچنان سر سبز و زبان سرخی دارد. شرکت جایی است بالاتر از چهارراه قصر رو‌به‌روی ساختمان وزارت ارتباطات؛ گویی فکور هم نزدیک دولت است هم برآمده از سرمایه‌داری. از در که داخل می‌روید آرامش طبقات نورگیر و سکوت دوستانه‌اش جلب توجه می‌کند. مدیر اجرایی فنلاندی را هم که شاکری دو سالی است آینده‌نگرانه استخدام کرده، می‌بینیم و سری تکان می‌دهیم. اتاق دنج و خوشایند مدیرعامل هم به طرز عجیبی راحت است. چندین ساعت گپ را در ماه روزه تاب می‌آورد و بی‌وقفه از صراحت و صداقتش در خاطرات لذت می‌بریم. گلدان‌های بهارخواب سرسبزند و می‌گوید هر وقت خسته می‌شود آنها را آب می‌دهد. ظاهراً این روزها بیشتر خسته می‌شود. درباره دختر دلبندش که در سفر است با دلتنگی پنهانی حرف می‌زند یا درباره پسرش در مسیر مدیریت با افتخار و می‌توان تابلو نیاکانش را بر دیوار دید. موقع نوشتن مطلب کمی عکس‌هایش را نگاه می‌کنم و راضی نیستم، فکر می‌کنم خستگی کار و طولانی بودن روزه بر او غلبه کرده و تصویرش بازگوکننده مرد خندانی که دیدم نیست ولی یاد خاطره پایانی روز گفت‌وگو می‌افتم. آن روز دید کمی خسته از روزهای آخر این شماره‌ هستیم حرف دلنشینی زد:«شاید در زندگی کارهای بسیاری کردم که اشتباه بوده، حتماً هنوز هم اشتباه می‌کنم ولی باور دارم انسان‌ها تنها در مقابل یک امر در زندگی مسئولند آن هم نیات‌شان است.» به درستی که:«انّما الأعمال بالنیات.» * * پیامبر اکرم (ص)