مظفر پوررنجبر بی‌تفاوتی دلپذیری دارد. از آن برخوردهایی که بی‌ادبانه نیست و بیشتر ناشی از یک گسیختگی عمیق است. دور بودن او از محیط پیرامونش را می‌توان در فضای کاری‌اش احساس کرد. گویی هنوز نتوانسته پس از نشستن بر نیم‌دو جین کرسی مهم از ریاست ایزایران گرفته تا هیات‌مدیره اپراتورهای اول و سوم، آنقدر که می‌خواسته با محیط مخابرات اخت شود. رفتارش به جای اینکه دوستانه باشد بیشتر صادقانه است و وقتی میانه یک روز کاری پرمشغله دفترش را با ضبط و دوربین تسخیر می‌کنیم در نهایت صراحت می‌پرسد:«نمی‌خواهید بروید بیرون!؟» ولی ما نرفتیم و گپ بلندی زدیم که اینجا فقط بخش‌هایی از آن را می‌خوانید. به پشتی بلند صندلی‌اش تکیه داده و نور بریده‌بریده‌ای که از پنجره می‌تابد سبب شده است چهره‌اش تیره‌تر از آن چیزی باشد که به نظر می‌رسد. هرچند جلسه خبری اخیرش در روز جهانی ارتباطات سر و صدای فراوانی کرد و آنچه متعاقب آن در ترکیب مدیریتی مخابرات ایران رخ داد حاشیه فراوانی داشت ولی همه اهالی رسانه می‌دانند مظفر پوررنجبر مرد رسانه‌دوستی نیست، به ندرت گفت‌وگوی مفصلی انجام می‌دهد و حتی به معیارهای رایج مطبوعاتی هم پایبند نیست اما وقتی در همین باره از او می‌پرسیم، همان چهره نیمه‌روشن را به جلو خم می‌کند، لبخند می‌زند و می‌گوید:«خوشحالم که همه عمرم زیر نام آدم‌های بزرگی بوده‌ام. من دنبال کار ویترینی نیستم.» این مکالمه را از خیابان جنگاور آزادیخواه گیلان، سردار جنگل و در طبقه پنجم ساختمانی انجام می‌دهیم که به نام پدر معنوی نظامیان ارتباطی ایران، وفا غفاریان، نامیده شده است. پوررنجبر از بسیاری جهات یک مدیر استثنایی در جمع چهره‌‌های سرشناس فاوای دولتی است؛ نخست اینکه به حکم سال‌های مداوم حضورش در ایزایران با دقت فراوان بازار خصوصی کشور و بازیگرانش را می‌شناسد. دوم آنکه از معدود مدیران دولتی است که در یک بازه زمانی بسیار کوتاه با هر سه اپراتور تلفن همراه...