اکوسیستم فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور در سال ۱۴۰۲ در انقباضی‌ترین حالت خود به‌سر برد…
۱۲ اسفند ۱۴۰۲
یک ابر برای شما
- هر انسانی باید برای خودش یک ابر داشته باشد، ابری که بتواند در روزهایی که نیاز دارد برایش ببارد، در روزهای آفتابی سایه بر سرش بیندازد و وقتی غمگین است به شکل خاطرات خوش کودکی دربیاید؛ هر انسانی باید ابری داشته باشد که آن را با کسی که دوست دارد تماشا کنند و وقتی ابر دوستش نزدیک شد بفهمد یار نزدیک است. هر انسانی باید ابری داشته باشد که وقتی تنها بود، تنها نباشد.
- این یک یادداشت نوروزی نیست. شاید اگر بود سرنوشت بهتری داشت. وقتی شما آن را می‌خواندید خوشحال می‌شدید که سال خوبی داشته‌اید و سال بهتری در پیش دارید. می‌خواندید و باور می‌کردید که امید پابرجاست و خورشید روزی از پس ابر طلوع خواهد کرد، اما واقعیت این است که این یک یادداشت نوروزی نیست.
- تنهایی امری مقدس است. کتاب‌ها و شعرها و الهام‌‌ها در پشت میز یک اتاق دربسته، در دل بیابانی سوزان یا در انتهای غاری معجزه‌گر خلق می‌شوند و به دنیا می‌آیند. برای همین است که باید همه مقدسان تنها باشند و برای همین است که ما محتاجیم گاهی فراموش کنیم چقدر تنهاییم که اگر فراموش نکنیم چقدر تنهاییم، چه بسا زیر این سبکی تحمل‌ناپذیر هستی خرد شویم.
- فناوری‌ها و رسانه‌ها و پیام‌رسان‌ها دشمن تنهایی نیستند. این همه عکس و تصویر، عقیده و نوشته که کنسروشده، سریع و بی‌وقفه به اشتراک گذاشته می‌شوند، لاجرم بشر را از ذات خودش جدا نمی‌کنند. ذاتی که وقتی از این تصاویر خوش‌آب و رنگ، حرفه‌های خودساخته و ویترین‌‌های مجازی عریان شود، باز هم هنگام برهنگی خود تنهاست. در پشت دوربین، روی صحنه، هنگام پرواز و زیر دوش حمامش تنهاست.
- چرا؟ در میان همه پرسش‌های ازلی و ابدی بشر شاید جست‌وجو برای یافتن «چرایی» امور از همه جاه‌طلبانه‌تر باشد. هر چه از عمر انسان‌ها گذشت، در کشف و توسعه «چگونگی» توانمند‌تر شد، ولی علت اعمالش لغزنده‌تر و گریزپاتر شده است. گویی هر چه از غریزه دورتر شده‌ایم، یافتن دلایل منطقی برای آنچه انجام می‌دهیم دشوارتر شده و این است که گاهی بازگشت به همان غریزه‌ی شاید حیوانی، تنها راه بقا برای ماست.
- در جهان فناوری ما دائماً در حال خلق کردن هستیم. می‌نویسیم. عکس می‌گیریم. پیام می‌فرستیم و فیلم برمی‌داریم. پای نوشته‌ای قلب می‌زنیم یا در لحظه‌ای نقد می‌کنیم و به اشتراک می‌گذاریم، اما واقعیت این است که اگر یک درس را هم در زندگی آموخته باشیم، این حقیقت است که آفریده‌های ما از تنهایی ما نمی‌کاهند. آنچه می‌سازیم حیات خودش را دارد و لزوماً وابسته به زندگی‌مان نیست. ما می‌رویم و این نوشته‌ها می‌مانند. شاید فقط تنهایی‌مان را در دل این نوشته‌ها می‌ریزیم، تا شمایی که آن را می‌خوانید کمتر احساس تنهایی کنید. تا خودمان کمتر احساس تنهایی کنیم. پیوست ابر ماست. عیدتان مبارک
این مطلب در شماره ۴۴ پیوست منتشر شده است.
ماهنامه ۴۴ پیوست
ارسال دیدگاه