مرسی

مرد تایوانی در را باز می‌کند و با دهانی نیمه‌باز می گوید سلام! ما که در اتاق منتظرش نشسته بودیم لبخند می‌زنیم. او مثل اغلب اهالی خاور دور در کشورهای دیگر نام انگلیسی دوم خود را استفاده می‌کند، خود را معرفی می‌کند و بدون اینکه دستش را به سمت خانم‌ها دراز کند با سایرین دست می‌دهد و در طرف دیگر میز می‌نشیند. نماینده یک شرکت تایوانی است که می‌خواهد در ایران دستگاه‌های پوز تولید کند، درباره محصولات و چنین و چنان‌شان توضیح می‌دهد و در پایان هر سوال مثالی از شگفت‌آور بودن رفتار مردم ایران از دید این مهمان‌های آسیایی می‌گوید.
برای شرقی‌های مقرراتی و منظم ایران یک جای عجیب و پررمز و راز است؛ جایی که طبق اصول و قوانین آنها نباید سنگ روی سنگ بند شود اما سنگ‌ها و سنگ‌ها روی هم بند شده‌اند و سرزمینی به وجود آمده که جذابیت‌های زیادی برای آنها دارد. تایوانی به وضوح از رفتار مردم ایران و مهربانی بی‌دلیل‌شان شاد است، می‌گوید نمی‌داند که این مردم نه‌چندان ثروتمند چرا این‌قدر بخشنده و خوشحال‌اند. هرچند گاهی برداشت او از رفتار مردم اشتباه بوده و بازاریابی یک راننده‌تاکسی را مهربانی خوانده اما حرف‌هایش چندان هم بیراه نیست. رابطه ما و آسیای شرقی‌ها مختصات جالبی دارد؛ نه همسایه هستیم که قرابت و رقابت معمول همسایه بر رابطه ما سایه بیندازد نه آن‌قدر دوریم که هیچ ‌وقت کارمان به کارمان هم نیفتد. نه نگاه تحسین‌آمیز به اروپایی‌ها را به آنها داریم نه نگاه از بالا به اعراب و آفریقایی‌ها را. نه مثل سیاه‌پوست‌ها برایمان عجیب‌اند نه از شوخی‌های بروس لی و جکی‌چان ما در امان. با وجود همه این بالا و پایین‌های فرهنگی مرد تایوانی می‌گوید هر بار با علاقه به ایران می‌آید و از رفتار مردم لذت می‌برد. هرچند نمی‌تواند بفهمد که چرا مردم رمز کارت‌هایشان را در فروشگاه‌ها فریاد می‌زنند و اجازه می‌دهند کس دیگری از عابربانک برایشان پول بگیرد. البته او از خیلی از بی‌احتیاطی‌های دیگر خبر ندارد اما باور هم نمی‌کند که با این همه سهل‌انگاری پولی هم در حساب کسی از دست دزدها در امان مانده باشد! البته واکنش ما به چشم‌های گشادشده او هنگام صحبت از دیده‌های مربوط به کارتش در ایران فقط خنده است. تایوانی هم می‌خندد و وقتی می‌خواهیم اتاق را ترک کنیم به رسم خودشان کمی سر خم می‌کند و به رسم ما می‌گوید: مرسی!