سعدیا دور نیکنامی رفت

دولت یازدهم که بر سر کار آمد، همگان انتظار داشتند تکنوکرات‌های نسل اول انقلاب دوباره به سیستم اجرایی کشور بازگردند؛ تکنوکرات‌هایی که در طول هشت سال قدرتمندی محمود احمدی‌نژاد، کم‌کم از لایه‌های مختلف قدرت حذف شدند و هر کدام در گوشه‌ای مشغول رسیدگی به امورات شخصی خود بودند. این انتظار به زودی محقق شد و چهره‌های آشنایی به سطوح اصلی مدیریت دولت بازگشتند؛ چهره‌هایی که از ابتدای انقلاب تا سال 84 در سمت‌های مختلف با آزمون و خطا روش اداره کشور را تا حدی آموخته بودند و می‌دانستند باید چه کنند. آنها دوباره قدرت را از مدیران نسل دوم تحویل گرفتند. این اتفاق در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات نیز رخ داد و محمود واعظی که خود از نسل اولی‌ها به شمار می‌رود، دو چهره قدیمی وزارتخانه را به سمت‌های قبلی خود بازگرداند.
اکنون اندکی بیش از هشت ماه از روی کار آمدن دولت یازدهم و مردانش می‌گذرد. شاید این زمان، برای ارزیابی عملکرد دولت و نمره‌دهی چندان زیاد نباشد اما حتما می‌توان جهت‌گیری‌ها و اولویت‌بندی‌ها را از همین زمان کوتاه نیز تشخیص داد؛ جهت‌گیری‌هایی که لابد باید با شعارهای رئیس‌جمهور در دوران پیش از انتخابات همسو باشد.
در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، شاید همگان انتظار داشتند با روی کار آمدن دولت جدید شاهد رخدادهای خوبی در زمینه اینترنت باشند. وزیر ارتباطات نیز در همان روزهایی که تازه به وزارت رسیده بود، قول‌هایی در این زمینه داد و البته ترجیح داد در نخستین اقدام، مانع از افزایش تعرفه‌های مخابراتی شود. او بعد از 100 روز اعلام کرد پهنای باند اینترنت دوبرابر شده و پس از مدتی نیز از کاهش قیمت آن خبر داد. با این همه، کمتر از یک سال از روی کار آمدن او و همکارانش، هم تعرفه مکالمه تلفن همراه گران شد و هم در وضعیت اینترنت کشور، تغییر محسوسی رخ نداد. در زمینه تعرفه مکالمه شاید بتوان حق را به اپراتور داد که پس از 10 سال و با وجود افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها، باید تغییری در درآمدهایش حاصل می‌شد؛ اما در زمینه اینترنت اقدامات انجام‌شده تناسبی با انتظارات و حتی وعده‌ها نداشته‌اند. در این مدت نه در کیفیت و سرعت اینترنت مصرف‌کنندگان تغییری حس شده و نه کاهش قیمتی که روی آن تبلیغات فراوانی شد، چندان محسوس بوده است. داستان فیلترینگ نیز که از فرط تکرار، ملال‌آور شده و دیگر کسی سراغ آن را نمی‌گیرد و امیدی به تغییر ندارد. معمولا گفته می‌شود مردم برای نمره ‌دادن به عملکرد دولت‌ها شش ماه صبر می‌کنند و پس از آن تصمیم خود را می‌گیرند. شاید انتخاب بازه زمانی شش‌ماهه بی‌رحمانه باشد؛ اما تصمیم مردم را به سادگی نمی‌توان تغییر داد. مدتی پیش رئیس‌جمهور در یک سخنرانی رسمی اعلام کرد دولت همچنان در حال آواربرداری از خرابی‌های هشت سال گذشته است (نقل به مضمون). این سخن چندان غیرواقعی نیست اما تا چه زمان می‌توان در انتظار پایان عملیات آواربرداری ماند؟ اگر حتی بتوان زمان سررسید انتظارات را شش ماه به تاخیر انداخت، زمان زیادی تا موعد آن نمانده است. زمان برای تکنوکرات‌های نام‌آشنای وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به سرعت در حال گذر است